Κάποτε λάτρευα ότι δημιουργούσε και συμμετείχε ο Duncan Patterson, μιας και η πρότερη καριέρα του σε Anathema και Antimatter και οι δίσκοι στους οποίους συμμετείχε μου προκαλούσαν μεγάλες ανατριχίλες. Με το καιρό όμως, οι διάφορες αποχωρήσεις του και τα πολλά συγκροτήματα που δημιουργούσε προκάλεσαν πτώση στην ποιότητα της μουσικής του και κάπου έχασα κι εγώ το ενδιαφέρον μου, συνεχίζοντας να παρακολουθώ την πορεία του, αλλά όχι τόσο στενά πια.
Και λαμβάνοντας υπόψιν σε πόσα σχήματα έχει συμμετάσχει, είναι λίγο αξιοπερίεργο που αυτή είναι μόλις η δεύτερη solo κυκλοφορία του, αν λάβουμε υπόψιν ότι ανα καιρούς συνέθετε αριστουργήματα, αλλά δεν είχε πάντα τον πρώτο λόγο στις δουλειές που συμμετείχε. Πάντως, ότι γνώμη κι αν έχω εγώ ή εσείς για τις δουλειές του, το γεγονός ότι το ύφος του είναι χαρακτηριστικό, ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο, είναι αδιαμφισβήτητο.
Και αυτό δεν αλλάζει και σε αυτήν τη δουλειά. Βέβαια, όσοι εδώ και χρόνια περιμένετε την επιστροφή του σε metal μονοπάτια, θα συνεχίσετε να ζείτε με την απογοήτευση. Ο δίσκος κινείται σε minimal μονοπάτια μεταξύ ambient, gothic, soundtrack και neofolk, αλλά με πρωταγωνιστές ένα πιάνο, την υπέροχη φωνή της Enas Al-Said και κάποιες λιτές, αλλά to the point ενορχηστρώσεις.
Και προφανώς, όταν ακολουθείς τέτοια μονοπάτια, είναι αναπόφευκτο η μουσική σου να λάβει μελαγχολικό και σκοτεινό χαρακτήρα. Ο δίσκος περιέχει συνθέσεις που αλλού μεταμορφώνονται σε αιθέριες, αλλού γίνονται πιο κλειστοφοβικές, αλλού έχουν αστικό χαρακτήρα, και γενικά δίνουν στο δίσκο ένα χαρακτήρα χαμαιλέοντα λόγω των μεταμορφώσεών του.
Για να είμαι ειλικρινής, είχα καιρό να απολαύσω τόσο μια δουλειά του Duncan Patterson τόσο πολύ. Αντιλαμβάνομαι ότι δύσκολα θα βρει ανταπόκριση στο μεταλλικό ακροατήριο, οι λάτρεις όμως της σκοτεινής μουσικής χωρίς σύνορα θα καραγουστάρουν τη ζωή τους και με κάνουν να αναρωτιέμαι τι τον κρατούσε από το να μας προσφέρει τέτοια υπέροχη απόλαυση νωρίτερα.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
