Το ότι οι Eluveitie είναι μία από τις πιο πρωτότυπες μπάντες εκεί έξω είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Την τελευταία περίοδο είχαν κάνει μία κοιλιά διαρκείας που έθετε υπό σοβαρή αμφισβήτηση τις επόμενες δουλειές τους. Όπως πολύ σωστά προέβλεψα, η επετειακή επανακυκλοφορία του “Slania” λειτούργησε τελικά ως προπομπός του νέου album. Η ευχάριστη ειρωνεία βέβαια είναι πως αποτέλεσε προπομπό ενός album που μόνο με το “Slania” μπορεί να συγκριθεί. Η φετινή δουλειά τιτλοφορείται “Ategnatos” και στα κέλτικα σημαίνει «Αναγέννηση». Τι πιο αντιπροσωπευτικό!
Και αυτό γιατί ο όγδοος δίσκος των Ελβετών έχει να εξισορροπήσει το celtic/folk metal με το μελωδικό death τόσο καλά από εκείνη την εποχή. Επιπλέον, στάζει έμπνευση από όλες τις μεριές περιέχοντας συνθέσεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε σαν “hits” με τα “Ategnatos”, “Black Water Dawn”, “Ambiramus” και “The Slumber” να τιμούν αυτόν τον όρο με εντυπωσιακά πιασάρικο τρόπο, αλλά είτε και σαν εξελικτικές στιγμές στην καριέρα τους όπως τα αποστομωτικά “A Cry In The Wilderness” και “The Raven Hill”. Για να επανέλθουμε στο θέμα εξισορρόπησης με το μελωδικό death έχουμε και τα “Worship” και “Threefold Death” να κλείνουν έμμεσα το μάτι στη σκηνή του Gothenburg, κάτι που δεν ήταν τόσο εμφανές στους μεταγενέστερους δίσκους τους. Πρόκειται για μία δουλειά με συνεχείς αυξομειώσεις κατά τη διάρκεια με τις εναλλαγές ανάμεσα στα φωνητικά να γίνονται με απόλυτη αρμονία, χωρίς να δίνει πάτημα στο πιθανό “ψείρα” να πει ότι κάποιος αναδείχθηκε παραπάνω απ’ όσο θα ‘πρεπε. Η μοναδική ίσως στιγμή που μπορώ να πω στα σίγουρα πως περιείχε μεγάλη δόση υπερβολής ήρθε λίγο πριν το τέλος και ήταν το “Breathe” με το σχεδόν pop ρεφραίν του. Από την άλλη βέβαια το καλό υλικό υπερισχύει κατά πολύ ώστε να σταθείς σε μία άκυρη στιγμή. Ειδικά όταν το κλείσιμο γίνεται με ένα τόσο συναισθηματικό και “film score” τύπου τρόπο όπως το “Eclipse” κάθε μικρό ψεγάδι πάει περίπατο.
Το συμπέρασμά μου για το “Ategnatos” είχε βγει από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Είναι ένα album που μπορεί πανεύκολα να σταθεί μόνο του στη συνολική Eluveitie δισκογραφία, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει την έντονη διαφοροποίηση της μπάντας από την υπόλοιπη μουσική αγέλη. Οι τύποι γράφουν κληρονομιά και δεν το έχουμε καταλάβει καν. Χωρίς δεύτερη σκέψη στα καλύτερα highlights της χρονιάς που διανύουμε.
8.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]