Το αμερικάνικο stoner/doom συγκρότημα Entierro επιστρέφει τρία χρόνια μετά την πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, με τίτλο “Entierro”. Στις τάξεις τους έχουν βετεράνους μουσικούς, όπως οι Dave Parmalee (Disanimator, Nightbitch και One Master) στα τύμπανα, Chris Taylor (Nightbitch, ex-Rise From The Ashes) στο μπάσο και στη φωνή και φυσικά τον Victor Arduini (Arduini/Balich, ex-Fates Warning) στις κιθάρες. Μπορεί από το 2018 η σύνθεση της μπάντας να έχει μείνει ίδια, όμως η μουσική κατεύθυνση άλλαξε και από doom/stoner οι Entierro το γύρισαν σε heavy metal. Και υπό το λάβαρο του heavy metal κυκλοφορούν το τρίτο τους ΕΡ, με τίτλο “El Camazotz” (νυχτεριδοθεότητα στη μυθολογία των Μάγια), που περιέχει τέσσερα καινούργια τραγούδια και μία διασκευή.
O δίσκος ξεκινάει με το “The Penance”, μία mid-tempo σύνθεση με στοιχεία heavy metal αλλά και stoner, που θυμίζει τη μέχρι τώρα πορεία τους. Εκτός από το ρεφραίν το τραγούδι κυριαρχείται από βαριά και γκρουβάτα riffs, ενώ μετά τη μέση έχει ένα μονόλεπτο instrumental μέρος, με τεχνικά σόλο από την κιθάρα αλλά και σόλο μπάσο. Και λέω εκτός από το ρεφραίν, γιατί εκεί η μουσική και τα φωνητικά γίνονται πιο μελωδικά με πιο γλυκανάλατες μελωδίες σε σχέση με το υπόλοιπο τραγούδι. Το επόμενο τραγούδι, το “The Tower” έχει μια μικρή αργή εισαγωγή, σε πιο doom ρυθμούς, για να το γυρίσει μετά σε κλασικό heavy metal, με galloping riffs. Κι εδώ έχουμε γενικά γκρουβάτα riffs και μεσαίες ταχύτητες, με το ρεφραίν να ακολουθάει την ίδια συνταγή με πριν, δηλαδή να γίνεται πιο μελωδικό.
Στη συνέχεια ακολουθεί το “The Past”, το οποίο αλλάζει κάπως την ατμόσφαιρα, αφού είναι πιο μελωδικό και έχει πιο ήπιους τόνους, με μια πιο hard rock/NWOBHM αισθητική (κάτι που είναι ευδιάκριτο τόσο στα riffs όσο και στα σόλο), που σου βγάζει μια ωραία νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια. Στο τελευταίο μισό λεπτό μόνο έχουμε ένα ωραίο γρήγορο ξέσπασμα, το οποίο έρχεται απροσδόκητα και δεν μπορείς παρά να αρχίσεις να κοπανιέσαι. Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου αποτελεί την πιο βαριά και πιο γρήγορη σύνθεση μέχρι τώρα, με βαριές κιθάρες και γκρουβάτους ρυθμούς, που από τη μία σε κάνουν να χτυπιέσαι και από την άλλη να χτυπιέσαι, ενώ και τα φωνητικά είναι πιο επιθετικά σε σχέση με πριν. Ο δίσκος κλείνει με μια ωραία διασκευή στο “Call For The Priest” των Judas Priest, η οποία μένει πιστή στο πρωτότυπο και κλείνει με ωραίο τρόπο το EP.
Όποιος ακούσει το “El Camazotz” είναι σίγουρο πως θα περάσει ευχάριστα την ώρα του παρόλο που η μουσική των Αμερικάνων δεν προσφέρει κάτι το φοβερό. Τα κομμάτια έχουν ωραία riffs και σόλο, τα τραχιά φωνητικά του Chris Taylor είναι ωραία και ταιριάζουν με τη μουσική, η old-school heavy metal και hard rock αισθητική είναι όμορφη και σου δημιουργεί μια ωραία νοσταλγία. Γενικά δεν βαριέσαι.
Όμως, αν παρακάμψεις το γεγονός πως περνάς ωραία με τη μουσική των Entierro και ακούσεις λίγο πιο προσεκτικά, θα αντιληφθείς πως ουσιαστικά δεν είναι και κάτι το φοβερό, πως οι μουσικές ιδέες δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσες, πως οι τόνοι είναι γενικά ήπιοι χωρίς μεγάλη ένταση ακόμα και στα πιο βαριά σημεία και πως ακόμα και τα τύμπανα δεν παρουσιάζουν κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον και είναι περισσότερο διεκπεραιωτικά. Ναι, δεν βαριέσαι, αλλά ταυτόχρονα η μουσική δεν θα σου δώσει πουθενά εκείνο το κάτι παραπάνω που θα σε κάνει να επιστρέψεις για παραπάνω ακροάσεις. Εύχομαι στον επόμενο δίσκο οι Αμερικάνοι να επιστρέψουν με πιο ενδιαφέρουσες ιδέες, με περισσότερη ένταση και καλύτερο drumming, που θα σε κάνει να πεις «τώρα μάλιστα, εδώ είμαστε». Τα θεμέλια έχουν μπει και έχουν μπει γερά. Το χτίσιμο είναι που θέλει λίγο δουλειά.
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
