Είναι πολλές φορές που πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω νόημα σε μια κυκλοφορία. Ίσως επειδή θέλω μία μουσική πρόταση από ένα συγκρότημα να κρατάει κάτι παραπάνω από μερικά λεπτά; Ίσως επειδή για να προβώ σε μία αγορά πρέπει να μου δώσουν κάτι περισσότερο από απλά δύο κομμάτια; Ίσως επειδή δεν καίγομαι να μαζεύω οτιδήποτε φέρει την ταμπέλα “limited edition” για να νιώθω ξεχωριστός; Ίσως και ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω.
Για να αφήσω τα ανούσια λόγια όμως, αυτή εδώ είναι η πρώτη κυκλοφορία των Decoherence, ένα καινούριο συγκρότημα με τη μορφή ντουέτου. Αποτελούνται από τον Βρετανό Stroda, ο οποίος παίζει όλα τα όργανα και τον Αμερικανό Tahazu στα φωνητικά, ο οποίος συμμετέχει και έχει συμμετάσχει σε αρκετές παντελώς άγνωστες μπάντες. Το “Decoherence” είναι ένα 7” βινύλιο το οποίο κυκλοφορεί σε 200 μόνο κόπιες (τρέχτε, προλάβετε), έχοντας να παρουσιάσει όλα κι όλα δύο κομμάτια.
Στην πρώτη πλευρά λοιπόν βρίσκουμε το “Decoherence I”, το οποίο διαρκεί 4:11 και στην δεύτερη το “Decoherence II” στα 5:14, εξ’ ου και ο εκτενής πρόλογος για την απορία μου γύρω από συγκεκριμένες κυκλοφορίες. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι όμως, αυτό που ακούγεται και στα δύο κομμάτια είναι ένα ασταμάτητο black metal σφυροκόπημα στο οποίο δεν ξεχωρίζει απολύτως τίποτα και νομίζεις ότι απλά έπαιξαν ένα-δυο riffs και μετά τα έκαναν copy-paste για να μεγαλώσουν λίγο τη διάρκεια. Το δεύτερο μάλιστα τελειώνει τόσο απότομα λες και κάποιος απλά κατέβασε το γενικό στο studio και κόπηκε η ηχογράφηση. Σα να μην έφτανε αυτό, οι κραυγές του τραγουδιστή ακούγονται λες και βγαίνουν μέσα από κανένα πηγάδι με αποτέλεσμα να είναι πλήρως εκνευριστικές. Ή μάλλον εγώ δεν μπορώ να νιώσω τη σκοτεινή και μυστικιστική ατμόσφαιρα που προσπαθούν να περάσουν στον ακροατή.
Κλείνοντας, πέρα από το ότι δε βρίσκω κανένα απολύτως νόημα σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες (όπως προείπα), το μουσικό αποτέλεσμα είναι το λιγότερο αστείο. Ανέμπνευστο, κακογραμμένο, βαρετό. Τα νεύρα μου.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
