Νέο άλμπουμ λοιπόν για τον βορειοϊρλανδό κιθαρίστα Eric Bell που κυκλοφόρησε στις αρχές Δεκεμβρίου από την βρετανική δισκογραφική Of The Edge Productions, με τίτλο “Standing Αt Α Bus Stop”. Ο Eric Bell είναι παλιός γνώριμος στο μουσικό στερέωμα, μιας και αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος των Thin Lizzy, και έπαιξε στους τρεις πρώτους δίσκους τους, και στο αγαπημένο hit “Whiskey in the Jar”. Ο Bell μετά την αποχώρηση του από τους Thin Lizzy δεν έκατσε άπραγος αλλά ξεκίνησε το δικό του blues trio ενώ παράλληλα έπαιξε με τη μπάντα του Noel Redding (μπασίστα του Jimi Hendrix), ηχογραφώντας μαζί της δυο δίσκους.
Το “Standing Αt Α Bus Stop” είναι ένα blues album που μοιράζεται εξ ίσου στον ηλεκτρικό και ακουστικό ήχο της κιθάρας του Bell. Η παραγωγή του δίσκου έχει πολύ καλό ήχο και σου δίνει την live αίσθηση που αποζητάς σε μουσικές του είδους. Η στιχουργική θεματολογία είναι τυπική ενός blues album με βιογραφικές ιστορίες από τα σκαμπανεβάσματα της ζωής του δημιουργού και τις καπνισμένες pub του Δουβλίνου. Ο Eric ανταποκρίνεται μια χαρά και στα καθήκοντα του τραγουδιστή υποστηρίζοντας το ύφος του άλμπουμ και χρησιμοποιεί δεύτερες φωνές που προσεγγίζουν παλιούς καλούς Jethro Tull.
Η ακρόαση του “Standing Αt Α Bus Stop” σου δίνει μια αίσθηση ηρεμίας που σε βάζει να σε διαδικασία να ακούσεις τις ιστορίες και να ταξιδέψεις μαζί τους. Το εναρκτήριο “Back Door Man” που αποτελεί επανεκτέλεση του κλασσικού κομματιού του Howlin‘ Wolf σε βάζει απευθείας στο κλίμα του άλμπουμ, ενώ το αμέσως επόμενο ακουστικό “One Day too Early” με την blues ιστορία της γυναίκας που τον απάτησε, δε σου αφήνει περιθώρια για το blues μονοπάτι που σε παρέσυρε ο Bell. Το άλμπουμ γενικά συνεχίζεται με αντίστοιχο τρόπο, με τα ακουστικά κομμάτια να δίνουν τη θέση τους στα ηλεκτρικά, με κομμάτια που θυμίζουν άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο Ιρλανδία· με πιο groovy στιγμές ή πιο jazzy περάσματα.
Και ξαφνικά το άλμπουμ τελειώνει…. χωρίς να γίνει κάτι συνταρακτικό, με τον ίδιο ήπιο τρόπο που σου κράτησε συντροφιά. Το “Standing Αt Α Bus Stop” είναι μια ωραία δουλεία, αλλά δυστυχώς δεν έχει αυτό το “κάτι” ή την ένταση που θα σε κερδίσει και θα σε κάνεις να θες να το ακούσεις ξανά και ξανά. Ίσως να φταίει που τα κιθαριστικά solos είναι πολύ περιορισμένα σε όλο το άλμπουμ· ίσως το ότι η παραγωγή παραείναι ζωντανή και loosy, και δεν έχει την απαραίτητη ενέργεια να σου τραβήξει την προσοχή. Ακόμα και κάποια “λάθη” που νομίζω πως άκουσα από τη μπάντα ή το πολύ μέτριο “In Memory of Django” (προς τιμήν του Django Reinhardt) που ακόμη δεν κατάλαβα πως σχετίζεται μουσικά (ή τεχνικά έστω) με τη μουσική του Django, είναι στοιχεία που δεν αφήνουν το “Standing Αt Α Bus Stop”να πάρει μια θέση στην καρδιά μου.
7.5/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
