Οι προγραμματισμένες συναυλίες των Moonspell και Green Carnation δε θα πραγματοποιηθούν όπως επρόκειτο, την Παρασκευή 20 Μαΐου 2022 (στην Αθήνα, στο Fuzz Live Music Club) και την Κυριακή 22 Μαΐου 2022 (στη Θεσσαλονίκη, στο Principal Club Theater), αλλά θα μεταφερθούν σε νέες ημερομηνίες εντός του έτους. Τα ήδη αγορασμένα εισιτήρια (είτε είχαν αγοραστεί για την ξεχωριστή συναυλία των Green Carnation στην Αθήνα, είτε για τις από κοινού συναυλίες των Moonspell μαζί με τους Green Carnation), θα ισχύουν και για τις νέες ημερομηνίες, που θα ανακοινωθούν στο προσεχές διάστημα.
—–
Με αφορμή την κυκλοφορία του “Hermitage” αλλά και την συμπλήρωση 30 ετών από το ξεκίνημά τους ως Moonspell, το συγκρότημα θα περιοδεύσει στην Ευρώπη και όχι μόνο και, όπως είναι αναμενόμενο, θα περάσουν και από την χώρα μας για δύο εμφανίσεις. Η πρώτη θα γίνεις στην Αθήνα την Παρασκευή 20 Μαΐου 2022 στο Fuzz Live Music Club ενώ η δεύτερη στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή 22 Μαΐου 2022 στο Principal Club Theater. Μαζί τους στις συναυλίες στην χώρα μας θα εμφανιστούν για πρώτη φορά οι Νορβηγοί Green Carnation.
Οι κάτοχοι εισιτηρίων της συναυλίας των Green Carnation, θα μπορέσουν να έρθουν και να παρακολουθήσουν την συναυλία με τα εισιτήρια που έχουν ήδη στα χέρια τους. Σύμφωνα με τα τρέχοντα υγειονομικά μέτρα και για όσο αυτά ισχύουν, η είσοδος στους χώρους διεξαγωγής των συναυλιών, θα επιτραπεί μόνο με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης (σε ισχύ) εντός εξαμήνου. Η ταυτοποίηση θα πραγματοποιείται με αστυνομική ταυτότητα ή οποιοδήποτε άλλο επίσημο έγγραφο που αποδεικνύει την ταυτοπροσωπία. Σύντομα θα ανακοινωθεί και θα ξεκινήσει και η προπώληση εισιτηρίων μέσω των φυσικών σημείων πώλησης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ώρα έναρξης και για τις δύο εμφανίσεις είναι στις 20:30. Οι τιμές των εισιτηρίων θα είναι στα 25 Ευρώ (Περιορισμένη προπώληση), 28 Ευρώ (προπώληση) και στα 30 Ευρώ (ταμείο). Η ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων θα γίνεται από εδώ και εδώ.
Οι Πορτογάλοι Moonspell ξεκίνησαν την καριέρα τους το 1989 ως Morbid God παίζοντας αμιγώς black metal και συνέχισαν έτσι μέχρι και το 1992, οπότε και μετονομάστηκαν σε Moonspell. Βέβαια, δεν περιορίστηκαν στο να παίζουν μόνο black metal, αλλά εμπλούτισαν τον ήχο τους και με στοιχεία από gothic metal, γεγονός που έδειξε ότι είχαν την διάθεση, αλλά και την ικανότητα, να πειραματιστούν και να εξελιχθούν τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, δίχως όμως να ξεχνούν τις ρίζες τους.
Έτσι, λοιπόν, τα albums τους μόνο κοινότυπα δεν ακούγονταν, αφού ανάλογα με την διάθεση τους και με το τι ήθελαν να παρουσιάσουν στο κοινό τους την εκάστοτε χρονική στιγμή, άλλοτε ακούγονταν πιο μελωδικοί, άλλοτε πιο σκοτεινοί, άλλοτε πιο εμπορικοί (πάντα με την καλή έννοια του όρου), άλλοτε πιο χαλαροί και άλλοτε πιο επιθετικοί, πάντα όμως ατμοσφαιρικοί και ιδιαίτεροι. Και ενώ κάτι τέτοιο λογικά θα είχε αρνητική επίδραση στο κοινό τους (όπως άλλωστε έχει συμβεί πολλάκις με αρκετές μπάντες που άλλαξαν ριζικά τον ήχο τους), εν τούτοις όχι μόνο δεν έχαναν οπαδούς, αλλά το κοινό τους συνεχώς διευρυνόταν, αποδεχόμενο τα διαφορετικά τους «πρόσωπα». Και αυτό είναι ένα πραγματικό επίτευγμα, που λίγα συγκροτήματα έχουν επιτύχει.
Με πλούσια δισκογραφία στο ενεργητικό τους και με κάποια από τα album τους να έχουν ήδη χαρακτηριστεί ως κλασικά (π.χ. “Wolfheart” και “Irreligious”), αρκετά hits όπως τα “Alma Mater”, “Vampiria”, “Opium”, “Full Moon Madness”, “Nocturna”, “Everything Invaded”, “Finisterra”, “Luna”, “Night Eternal”, “Scorpion Flower” (με την Anneke Van Giersbergen στα γυναικεία φωνητικά), “Alpha Noir”, “Lickanthrope”, “White Skies”, “Fireseason”, “Breathe” (Until We Are No More), “Extinct”, “Medusalem”, “Domina”, “The Last Of Us”, “Malignia”, “Funeral Bloom”, “The Future Is Dark”, “In Tremor Dei”, “Evento” και “Todos Os Santos”, συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν, με πιο πρόσφατη δουλειά τους να είναι το δέκατο τρίτο studio album τους “Hermitage” του 2021. Απλό, λιτό, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό και πιο μελωδικό, κερδίζει αμέσως τον ακροατή, αφήνοντάς του πολύ καλές εντυπώσεις από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Στη χώρα τους είναι ίσως το μεγαλύτερο metal σχήμα (μέχρι και γραμματόσημο με το εξώφυλλο του “Wolfheart” κυκλοφόρησε στην Πορτογαλία, προς τιμήν τους) , αλλά και στην Ελλάδα δεν παύουν να είναι πολύ δημοφιλείς, κάτι που οι ίδιοι επιδιώκουν και ιδιαίτερα ο frontman τους, ηγέτης και εμβληματική φιγούρα του συγκροτήματος, Fernando Ribeiro. Οι σχέσεις τους με τους Rotting Christ και τους Septic Flesh είναι ιδιαίτερα στενές και φιλικές, ενώ κάποια εξώφυλλα album τους αποτελούν δημιουργίες του Σπύρου “Seth” Αντωνίου των Septic Flesh. Τρανή απόδειξη άλλωστε αποτελούν και οι πολλές φορές που έχουν εμφανιστεί ζωντανά στην χώρα μας, με το κοινό να τους αποθεώνει σε κάθε τους επίσκεψη.
Το 2012 κυκλοφόρησαν την αυτοβιογραφία τους στα Αγγλικά και στα Πορτογαλικά, με τίτλο “XX 20 Anos / Years”, γραμμένη εξ ολοκλήρου από τον Fernando Ribeiro, ενώ το 2016 ίδρυσαν την δισκογραφική Alma Mater Records (το όνομα προήλθε από το “Alma Mater”, ίσως το πλέον αναγνωρίσιμο hit τους), με αποκλειστικό σκοπό να κυκλοφορεί ειδικές επανεκδόσεις, μιας και παραμένουν στο δυναμικό της Αυστριακής δισκογραφικής εταιρίας Napalm Records.
Όσον αφορά τους Green Carnation μιλάμε για progressive rock και metal, ιδιώματα που για την πλειοψηφία του κοινού, έχουν ταυτιστεί με την ύπαρξη σχημάτων όπως οι Pink Floyd, Rush, Genesis, Dream Theater, Queensryche, Fates Warning, Pain Of Salvation, κλ.π. Δείχνει δύσκολο να συνειδητοποιήσουν ότι progressive μπορούν να είναι και είναι συγκροτήματα που προέρχονται από τον χώρο του ακραίου metal. Τρανά παραδείγματα αποτελούν σχήματα όπως οι Atheist, Nocturnus, Death, Pestilence, Cynic, Voivod, Opeth, Sadist και πολλά ακόμη. Στην κατηγορία αυτή λοιπόν ανήκουν και οι Νορβηγοί Green Carnation, δημιούργημα του κιθαρίστα και πρώην μπασίστα των Emperor, Terje Vik Schei, γνωστού περισσότερο ως Tchort, ψευδώνυμο που στις Σλαβικές διαλέκτους σημαίνει «Διάβολος», οι οποίοι παίζουν ποιοτικότατο progressive/avant-garde metal/rock (με στοιχεία από doom και gothic metal), που σε καμία μα καμία περίπτωση δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από ονόματα που θεωρούνται μεγαλύτερά τους (τουλάχιστον εμπορικά), όπως Katatonia, Anathema, Opeth, My Dying Bride και άλλοι. Και βέβαια δεν είναι ο Tchort ο μόνος πολυπράγμων μουσικός στο group, αφού και άλλα μέλη τους συμμετείχαν/συμμετέχουν σε σχήματα όπως Tristania, Sirenia, Trail Of Tears, In The Woods.
Μπορεί το “Hallucinations Of Despair” Demo 1991 να ήταν ηχητικά ακραίο και καθαρά death metal, μετά όμως από μεγάλες ανακατατάξεις και αφού ο Tchort στο ενδιάμεσο ασχολήθηκε και συμμετείχε σε σχήματα όπως οι Emperor, Carpathian Forest, Blood Red Throne, Satyricon (Live) και Einherjer (Live), κυκλοφόρησε τελικά το ντεμπούτο τους “Journey To The End Of The Night” 10 χρόνια αργότερα, εν έτει 2000, με μέλη τους που έπαιζαν ταυτόχρονα και στους συμπατριώτες τους In The Woods (με τους οποίους έχουν πολλά κοινά σημεία), ένα album ατμοσφαιρικού doom/progressive metal, όσο αδόκιμος και αν είναι αυτός ο όρος, με τραγούδια διάρκειας από 12 έως και 18 λεπτά! Ένα χρόνο αργότερα, το τερμάτισαν, συνθέτοντας ένα από τα μακροσκελέστερα τραγούδια στην μουσική, το “Light Of Day, Day Of Darkness” διάρκειας 60 λεπτών! Όπως καταλάβατε, το album, αποτελείται από ένα και μοναδικό τραγούδι, παρόλα αυτά θεωρείται ίσως το καλύτερό τους, παρουσιάζοντας εξαιρετική ποικιλία και με χρήση ασυνήθιστων οργάνων, ενώ και η μελαγχολία είναι διάχυτη, καθώς στιχουργικά αναφέρεται από την μία πλευρά στον θάνατο της κόρης και από την άλλη πλευρά στην γέννηση του γιου του Tchort.
Η συνέχεια τους βρίσκει σε ακόμη πιο ξεκάθαρα progressive metal/rock μονοπάτια, με το “A Blessing In Disguise” του 2003 (αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει με τον τίτλο “Writing On The Wall”, τον οποίο και άλλαξε ο Tchort για να ταιριάζει καλύτερα με το εξώφυλλο του album) και το “The Quiet Offspring” του 2005, όπου και κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα οπαδών, ενώ δεν δίστασαν την ίδια χρονιά, να μας χαρίσουν ένα ακουστικό album, το “Acoustic Verses” (το οποίο επανακυκλοφόρησε και ένα χρόνο αργότερα από την ελληνική Black Lotus Records και αναμένεται να επανακυκλοφορήσει από την Season Of Mist στα τέλη του 2021) καθώς και το επίσης ακουστικό “The Burden Is Mine… Alone” EP.
Άλλο ένα αποκορύφωμα στην καριέρα τους ήρθε το 2006, όπου έπαιξαν κάτω από ένα φράγμα ύψους 30 μέτρων που είχε χτιστεί το 1939, μέσα στα νορβηγικά δάση, μπροστά σε ένα κοινό που αριθμούσε περισσότερα από 500 άτομα διαφόρων εθνικοτήτων. Ένα θέαμα εξωπραγματικό, που αποτυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 2007 σε DVD με τον τίτλο “A Night Under The Dam” και θεωρείται ως ένα από τα πιο θεαματικά όλων των εποχών. Το κακό είναι ότι μετά την κυκλοφορία του, οι Green Carnation ανακοίνωσαν ότι διαλύονταν.
Όλα αυτά μέχρι το 2014, όπου επέστρεψαν παίζοντας σποραδικά shows, ενώ δύο χρόνια αργότερα άρχισαν να δίνουν κάποιες επετειακές συναυλίες για τα 15 χρόνια από την κυκλοφορία του “Light Of Day, Day Of Darkness”, παίζοντας το ολόκληρο! Έτσι λοιπόν το 2018 κυκλοφόρησαν το “Last Day Of Darkness”, το οποίο ηχογραφήθηκε ζωντανά εξ ολοκλήρου στο θέατρο Kilden, που βρίσκεται στην πόλη τους, το Kristiansand.
Και εκεί ήταν που άρχισαν να σκέφτονται το ενδεχόμενο κυκλοφορίας ενός νέου studio album, σε περίπτωση που η έμπνευση αλλά και η όρεξη υπήρχαν ακόμα μέσα τους. Στρώθηκαν λοιπόν στην δουλειά σοβαρά και δίχως να πουν τίποτα σε κανέναν, άρχισαν να δημιουργούν το επόμενο album τους. Αφότου έκριναν ότι το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να συνεχίσουν και άρχισαν την διαδικασία αναζήτησης δισκογραφικής εταιρίας, προκειμένου να κυκλοφορήσουν την νέα τους δουλειά. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη γαλλική εταιρία Season Of Mist, με την οποία είχαν συνεργαστεί ξανά κατά το παρελθόν. Το album “Leaves Of Yesteryear” κυκλοφόρησε στις αρχές Μαΐου 2020 και διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά συστατικά του ήχου τους, ενώ το εξώφυλλο του είναι άλλη μια δημιουργία του Niklas Sundin (πρώην Dark Tranquillity, νυν-Mitochondrial Sun), με τον οποίο επίσης έχουν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Επίσης, στα τέλη του 2020 κυκλοφόρησαν άλλη μία νέα καταπληκτική σύνθεση, το “The World Without A View” υπό την μορφή single.
