Μέχρι να φτάσει στην κατοχή μου το νέο άλμπουμ των Ελβετών δε γνώριζα τίποτα για την ύπαρξή τους. Πρώτο άλμπουμ το 2011 με τίτλο “No Way Out!”, ενώ το δεύτερο, “Gladiator”, κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα. Αυτό εδώ λοιπόν, είναι το τρίτο τους δισκογραφικό πόνημα. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, είτε από τη γραμματοσειρά του ονόματος, είτε από το εξώφυλλο και τον τίτλο του άλμπουμ, πρόκειται για thrash.
Φυσικά τα κομμάτια είναι επιθετικά και όσο πιο γρήγορα γίνεται, κάτι που έχουμε μάθει απ’έξω και ανακατωτά από το ιδίωμα εδώ και χρόνια. Αν κατάλαβα καλά, με κομμάτια όπως τα “Hell On Earth”, “Future Vision”, “Violent Disaster” και το ομώνυμο, στιχουργικά η μπάντα καταπιάνεται με το τέλος του κόσμου, τον αφανισμό και τέτοια πράγματα, από τη δική της πάντα, «πράσινη» εκδοχή, όπως φαίνεται και από τον τίτλο και το εξώφυλλο πάντα. Το οποίο εξώφυλλο μου θύμισε αισθητική από μπάντες όπως οι Municipal Waste. Νομίζω ότι τα φωνητικά του Jonathan Brutschin – που παίζει και τις κιθάρες – θα απασχολήσουν περισσότερο τον ακροατή και θα μείνουν περισσότερο, αφού θεωρώ ότι οι περισσότερες συνθέσεις είναι απλά τυπικού thrash.
Όπως και κάποιες φωνητικές γραμμές που έχουμε ξανακούσει και παρατηρήσει σε αμέτρητες μπάντες του είδους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει πόσο θέλουν να τιμήσουν το είδος, είναι το “T.W.N.D.” (“Thrash Will Never Die”). Το δείχνει από μόνο του και ο τίτλος. Αυτό με τα αρχικά γράμματα (δε θυμάμαι πώς λέγεται), το είχαν κάνει πριν από τρεις δεκαετίες, μεγάλα συγκροτήματα του χώρου όπως οι Testament, οπότε πήραν λίγο και αυτό το στοιχείο Αρκετά ωραία riff-άκια επίσης. Υπάρχει και ένα κομάτι στο οποίο δίνουν, μάλλον και μία αίσθηση χιούμορ, όσο πιο γρήγορη γίνεται καθώς κρατάει μόλις 1:16 και είναι λες και τους κυνηγάνε… Αυτό είναι το “Beer Attack” (πολύ πιθανόν να κολλάνε και οι Tankard εδώ)!
Για τη συνέχεια δυστυχώς θα γράψω κάτι που έχω ξαναγράψει, οι περισσότερες στιγμές μου φάνηκαν «ίδιες». Πρόκειται για πράγματα που έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί πάρα πολλές φορές. Υπάρχουν κάποια λίγα riffs που είναι ενδιαφέροντα γενικά, αλλά κρατάνε λίγο και πραγματικά δε μου έφτασαν, είναι σαν να «περνάνε και να μην ακουμπάνε». Σίγουρα ένα συν πιο ψιλά τα φωνητικά, τίμια ίσως και ενδιαφέρουσα κυκλοφορία για το thrash metal, ξεχωρίζει κάπως περισσότερο που δεν έρχεται από τελείως συνηθισμένη χώρα (όπως π.χ. Γερμανία), αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει να προσφέρει το κάτι παραπάνω και πιστεύω αυτό που πραγματικά ήθελε το συγκρότημα ήταν να τιμίσει απλά το είδος που αγαπάει (πράγμα που κάνει), χωρίς να επιχειρήσει οποιεσδήποτε αλλαγές ή κάτι πιο ξεχωριστό/ιδιαίτερο, πιο διαφορετικό στα αυτιά του ακροατή. Νομίζω μάλιστα, ότι τα ίδια τα μέλη της μπάντας αν ρώταγες, θα σου έλεγαν ότι θέλανε να ακουστούν ακριβώς έτσι, χωρίς να θέλουν άλλα στοιχεία και κυρίως, αλλαγές στον ήχο τους.
5.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
