Για μια ακόμη φορά έξω απ’ τα νερά μου με τη δουλειά του κύριου Fred Colombo. Μια μίξη electro-jazz-τρέχα γύρευε-pop, αλλά σα σωστή επαγγελματίας – …. Μην σχολιάσει κανείς.. – θα προσπαθήσω να φέρω εις πέρας την αποστολή μου. Με πρώτο κομμάτι το “The Sacred Hill”, η ατμόσφαιρα γλυκιά και αισθηματική. Το “Nothing Can Stop You” όμως που ακολούθησε ήταν ελαφρόpop κομματάκι που αν σιχαίνεσαι το είδος (βλέπε εμένα) θα σου γίνουν τα νεύρα κουρέλια. Το “Time (Forever Is Right Now)” κάνει ξεκάθαρο πως ο κύριος Colombo εκτός από πολλές επιρροές έχει πολύ έντονο και το αίσθημα του πειραματισμού, καθώς εύκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κρουστά που δεν ακούς συχνά σε σύγχρονες δουλειές. Τώρα δεν ξέρω τι χρησιμοποίησε, αλλά ήταν αρκετά καλό. Μια βόλτα από τη lounge που αγάπησα –κάααποτε – μου έφερε το “Winter Nights” με το μπάσο να δίνει το ρυθμό και τα synth/έγχορδα να ντύνουν την όλη ιστορία με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Ωστόσο, αν και ο τύπος φαίνεται αρκετά ψαγμένος, οφείλω να ομολογήσω πως απογοητεύομαι κάπως, κυρίως γιατί στερείται της πρωτοτυπίας. Είμαι σίγουρη πως αν ψάξω κάπου στα αρχεία του Robert Miles και Enigma, σίγουρα θα βρω παρόμοια σχήματα και μιλάμε για αρκετά χρόνια πίσω. Ίσως η μόνη διαφορά είναι πως τα όργανα σε κάποια σημεία ακούγονται φυσικά χωρίς επεξεργασίες (βλ. drums και ακουστική κιθάρα). Ξεκινώντας το “Away” χάρηκα που ξεφύγαμε κάπως από την υποτονικότητα. Αλλά αυτή η φωνή που είναι λες και ακούς Justin Timberlake μου κάθεται τόσο στραβά στο λαιμό. Γενικά δε μ’ αρέσει να βγάζω συμπεράσματα γρήγορα, αλλά η αμερικάνικη φράση “I had enough!” αντιπροσωπεύει πλέον τέλεια το τι νοιώθω αυτή τη στιγμή. Μπορεί τα κομμάτια να μην είναι ίδια, αλλά ήδη στο έκτο – και έχει άλλα δέκα ο δίσκος – είμαι ένα βήμα πριν κόψω φλέβα. Όχι γιατί οι συνθέσεις είναι άσχημες, αλλά γιατί έχω να βαρεθώ έτσι από τότε που δεν είχα internet και η τηλεόραση είχε μόνο Τούρκικα… Αν θέλετε να τσεκάρετε ντε και καλά κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου, θα πρότεινα το “The Sacred Hill” , “Midgar” και “Unreal”. Για μένα είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν το καλύτερο πρόσωπο της δουλειάς του, και τα σόλο πλήκτρα στο δεύτερο είναι σαν να ακούς Jordan Rudess σε παλιές δουλειές του. Όσων αφορά το metal πρόσωπο που υποσχέθηκε στο info sheet του; Μην το ψάξετε πολύ, εμφανίζεται κυρίως στο “Midgar”, όπου σπέρνει κιόλας – μυστηριωδώς, πιο βαρύ πεθαίνεις!-. Επίσης αξίζει να τσεκάρετε το εξαιρετικό –κατά την ταπεινή μου γνώμη- κιθαριστικό/keyboard/μπάσο σόλο στο “Nissa”. Γενικά για μια ακόμη φορά, τέεεεεετοιος καπνός για μια φωτίτσα τόση δα. Δε λέω έχει μερικά ωραία πράγματα εκεί μέσα, αλλά αν το δεις αναλογικά, στα 16 κομμάτια τα 5 ευχαριστήθηκα..
5/10
Ντένια Παλαιολόγου
