Πάντα βλέπω τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες με μια πιο ανάλαφρη ματιά. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν συγκροτήματα και μουσικοί οι οποίοι δεν έχουν μια δισκογραφική στην πλάτη τους για υποστήριξη. Από την άλλη, δεν μπορώ και να εθελοτυφλώ ή να είμαι παράφορα ρομαντικός με τέτοιου είδους κυκλοφορίες. Στην τελική όταν έχουν κυκλοφορήσει ανεξάρτητες παραγωγές αριστουργήματα δεν μπορούμε να τα βάζουμε όλα στον ίδιο κουβά.
Οι Giotopia λοιπόν είναι το πνευματικό παιδί του Giovanni “Gio” Smet ο οποίος παίζει τα πάντα εδώ: κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, κάποια φωνητικά και προγραμματίζει τα τύμπανα. Τίποτα το κακό ως εδώ. Έχει ήδη κυκλοφορήσει άλλες δύο δουλειές με αυτό το σχήμα, τα “A Fantasy Tale On Music Part I & II” το 2018 και 2019. Στο “Trinity…” παρουσιάζει μια πλειάδα από τραγουδιστές που αναλαμβάνουν κάποια τραγούδια και προφανώς παίζουν κάποιους χαρακτήρες μέσα σε αυτά. Από όλους αυτούς, το μοναδικό όνομα που μου λέει κάτι είναι ο πολύς Apollo Papathanasio. Για τους άλλους λυπάμαι αλλά σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Τα 56 του λεπτά το “Trinity Of Evil” με κούρασε απίστευτα. Παρωχημένο και αδιάφορο power metal Β’, στην καλύτερη, διαλογής. Οι συνθέσεις είναι τόσο τετριμμένες που από ένα σημείο και μετά σχεδόν γίνονται εκνευριστικές. Όλα ίδια και όλα χάλια. Σαν να μην έφτανε αυτό το χάλι έρχεται και η παραγωγή που είναι, για να το θέσω ευγενικά, για τα μπάζα. Εν έτει 2021 demo και ζωντανές πρόβες σχημάτων έχουν καλύτερο ήχο από αυτό το πράγμα. Μπράβο στον Giovanni που μάζεψε όλον αυτόν τον κόσμο να συμμετέχει στο project του αλλά κάπου εκεί τελειώνει οτιδήποτε καλό έχω να πως για αυτή την δουλειά. Κάποιος χρειάζεται ΩΡΛ γρήγορα και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτός.
3/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
