Τι κι αν έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το ντεμπούτο τους “The Distance”, ο χρόνος για τους Γερμανούς Gloomball φαίνεται να έχει σταματήσει, αφού το νέο, δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “The Quiet Monster” συνεχίζει ακριβώς στο ίδιο ύφος και στον ίδιο ήχο που αν ανακατέψεις τα τραγούδια μεταξύ τους δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις από πού είναι ποιο. Πρέπει να αποτελούν την πρώτη καταγεγραμμένη μπάντα που έχει σαν βασική επιρροή τους Nickelback, οπότε αξίζουν(;) κάποιο σεβασμό για το θάρρος/θράσος τους. Προσωπικά δεν ανήκω ανάμεσα στους haters των Καναδών και δεν καταλαβαίνω γιατί τους κράζει τόσο πολύ ο κόσμος τη στιγμή που έχουν βγάλει μερικά διασκεδαστικά τραγούδάκια (όχι αυτά που διασκευάζει η Πρωτοψάλτη) και σε τελική ανάλυση υπάρχουν πολύ χειρότερες μπάντες που έχουν γίνει διάσημες, οπότε δεν έχω κάποια προκατάληψη απέναντί τους. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε το γενικό ύφος τους, με τα εύπεπτα αμερικανιζέ τραγουδάκια που ταιριάζουν περισσότερο σε low budget εφηβικές ταινίες για κολέγια και άλλα τέτοια τυρένια σκηνικά. Σε αντίθεση με τους μέντορές τους, οι Gloomball ακούγονται πολύ πιο πλαστικοί (κι όμως) και τα τραγούδια τους δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω, μιας και δεν νομίζω ότ υπάρχει πολύς κόσμος που να μην καλύπτεται από την μία μεγάλη μπάντα του είδους. Η δεύτερη βασική επιρροή τους, φαίνεται ν είναι οι Δανοί Volbeat, τόσο στα ηχοχρώματα που χρησιμοποιούν, όσο και στην ομοιότητα της φωνής, και την εξαιρετικά πειστική αμερικάνικη προφορά των δύο τραγουδιάρηδων. Λειτουργεί υπέρ τους το ότι χρησιμοποιούν κάποια πιο σκληρά στοιχεία σε ορισμένα τραγούδια, όπως μια αίσθηση από Motorhead στο εναρκτήριο “Monster”ή από AC/DC στο “(Don’t) Surrender” που κάνουν το άλμπουμ να αξίζει μία-δύο ακροάσεις, αλλά από κει και πέρα, τίποτα περισσότερο μιας και είναι υπερβολικά ματζόρε, στοιχείο που βγάζει έναν χαρακτήρα φαιδρότητας και χαλά όλη την δυναμική που θα μπορούσαν να είχαν βγάλει. Μέτρια πράγματα λοιπόν από μια μπάντα που ίσως και να αδικεί τον εαυτό της με το ύφος που έχει επιλέξει. Ίσως ο στόχος είναι η απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, οπότε και έχουν όλα τα φόντα να προκόψουν, η Ευρώπη όμως είναι αρκετά πιο σκληρή σε σε ήχο και στάση απέναντι σε τέτοιες μπάντες. Ανάλογα λοιπόν το που ανήκουν τα γούστα σας, θα εκτιμήσετε ή θα απορρίψετε το “The Quiet Monster”, εγώ θα προτιμήσω να σταθώ κάπου στη μέση.
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
