Ξημερώματα Κυριακής έχοντας γυρίσει από βραδινή έξοδο Σαββάτου (μετά από αρκετό ομολογουμένως καιρό) και αφού πλέον δεν καταναλώνω αλκοόλ, λέω τι να κάνω για να περάσει όμορφα η ώρα? Κι εκεί κάπου ανάμεσα σε βαρεμάρα και αποσύνθεση μου έρχεται… «Ρε συ δεν γράφεις κανά review μπας και τελειώσεις κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα και παραδώσεις τα πάντα?» Έχοντας ήδη ακούσει τουλάχιστον 4-5 φορές το κάθε άλμπουμ αποφάσισα να βάλω στο CD player το “Evil Will Prevail” των Σουηδών Hellsingland Underground.. Και για να πω την μαύρη μου αλήθεια μάλλον σωστά έπραξα. Εξώφυλλο που όλοι οι ζωγράφοι του κόσμου είτε θα λατρέψουν, είτε θα μισήσουν θανάσιμα (μιας και από κάπου άκουσα πως το έχουν δανειστεί, αλλά δυστυχώς δεν είμαι τόσο καλά εξοικειωμένος με τα εικαστικά και δεν μπορώ να πω από πού με σιγουριά), εγώ το λάτρεψα το εξώφυλλο πάντως! (για να θυμηθούμε λίγο και τις παλιές εποχές που το εικαστικό μέρος ενός δίσκου έπαιζε και έναν μικρό ρόλο στο αν θα αγοράσεις το δίσκο αν δεν ήξερες τι ακριβώς είναι). Στα μουσικά τώρα εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κλασικό Rock δίσκο (όχι Hard Rock ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προσθέσει μια εταιρία ή ένα δισκάδικο για προβολή, διαφήμιση ή δεν ξέρω κι εγώ για τι άλλο), ο οποίος δεν νομίζω να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο! 10 κομμάτια όμορφα παιγμένου Ροκ λοιπόν με αψεγάδιαστη παραγωγή, φοβερές συνθέσεις, πανέμορφες κιθάρες, διαμαντένιες ιδέες για την εποχή (όχι ότι είναι κάτι 100% πρωτότυπο ή δεν έχει ξαναπαιχτεί αλλά εν έτη 2012 σπάνια βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι), και γενικά όλα μα όλα τα όργανα μοιάζουν σαν να τα έχει ζωγραφίσει ο Da Vinci σε συνεργασία με τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο και σε όλα αυτά κάποιες πινελιές του Πικάσο! Πραγματικά ένας δίσκος ο οποίος από την αρχή μέχρι το τέλος ακούγεται και ξανακούγεται και πάλι από την αρχή και άντε ξανά πάλι. Ο Neil Young συναντάει Bob Dylan, κάνουν ένα ταξίδι με τους Pink Floyd, πίνουν καφέ με τους Guns ‘n Roses (Appetite εποχής), συνεχίζουν ένα οδοιπορικό σε δρόμους των Ac/Dc και των Lynard Skynard και το ταξίδι δεν έχει τελειωμό. Δεν είμαι εύκολος στο να γράψω διθυραμβικά σχόλια για έναν δίσκο ειδικά την σημερινή εποχή, αλλά σίγουρα ο συγκεκριμένος δίσκος αξίζει της προσοχής όλων των μουσικόφιλων εκεί έξω. Δεν θα ξεχωρίσω κανένα κομμάτι μιας και τα 10 κομμάτια είναι φοβερά και σίγουρα θα βρίσκονται για αρκετό καιρό στο playlist μου. Για εμένα σίγουρα ο Rock δίσκος της χρονιάς και ο μόνος λόγος που δεν θα πάρει 10/10 είναι πως μετά το “The Wall” των ΘΕΩΝ Pink Floyd κανένας δίσκος δεν μπορεί να πάρει 10 (αποκλειστικά δική μου άποψη την οποία δεν ζητώ να συμμεριστεί κανείς)… Σπεύσατε άφοβα!!!!! Σίγουρα θα σας αφήσει έκπληκτους….
9,5/10
Γιώργος Ραχιώτης
