Παρόλο που το προπέρσινο “Blind Ride” δε με τρέλανε σαν κυκλοφορία, οι Hibria μου είχαν αφήσει υποσυνείδητο μήνυμα στον εγκέφαλο ότι η επόμενη δουλειά τους θα ήταν πιο βελτιωμένη. Καλώς ή κακώς, το φετινό “Silent Revenge” τους αφήνει στάσιμους, αφού δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από μία δουλειά επαναλαμβανόμενων συνθέσεων. Ο εν λόγω δίσκος προσφέρει μόνο μερικά καλοπαιγμένα solos, ελαφρώς πιο αυξημένη μελωδικότητα και το ίδιο ακριβώς φωνητικό στυλ που είχα ακούσει πριν 2 χρόνια. Εντάξει, δε λέω, καλό είναι να έχεις ένα σταθερό frontman. Καταπολέμησε όμως λίγο και τη βαρεμάρα και πέτα καμιά εναλλαγή στο λαρύγγι σου. Υπάρχουν ευτυχώς και μερικά κομμάτια που μπορούν να σου ξεδιπλώσουν έστω και για λίγο τη μαγεία των Hibria όπως τα “Lonely Fight” και “Deadly Vengeance”, αλλά παρουσιάζονται από πολύ νωρίς στην ακρόαση. Το εξ’ ολοκλήρου καλό στοιχείο, όπως και στο “Blind Ride”, είναι η επαγγελματικότατη παραγωγή που κάνει ακόμα και τις κάτω του μετρίου συνθέσεις ανεκτές. Όπως και να το κάνεις, οι Hibria αν και είναι πολύ φιλότιμη μπάντα, έχουν την έλλειψη ενέργειας να στέκεται ως η προσωπική τους “αχίλλειος πτέρνα”. Ούτε κρύο ούτε ζέστη, λοιπόν, για τους Hibria του 2013, με ένα album που το πιο πιθανό είναι να μην πάρεις πρέφα πως κυκλοφόρησε. Το μαρτυράει άλλωστε και η μηδενική συγκράτηση έστω και ενός τραγουδιού. Αλλά κάνουμε κριτική για την τωρινή ακρόαση. Οπότε…
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
