Τα τελευταία χρόνια, όποτε ακούω την περιγραφή avant-garde για κάποιο είδος τέχνης, συνήθως προετοιμάζομαι ότι κάτι καλό δεν θα συμβεί. Από την μόδα και τις εικαστικές τέχνες μέχρι το metal, ο όρος έχει αποτελέσει ομπρέλα για πάμπολλους κουλούς με λανθάνον σύνδρομο σπουδαιότητας. Και χρησιμοποιείται κυρίως για να περιβάλλουν εγχειρήματα που στερούνται συνάφειας, νοήματος και εντέλει λόγου ύπαρξης με μια ψευτοαίγλη πρωτοτυπίας και αντικομφορμισμού. Η δημιουργικότητα όντως δεν μπαίνει σε καλούπια και οι πρώτοι εκφραστές του κινήματος ήθελαν πράγματι να αναδείξουν αυτή την συνθήκη.
Αλλά για να αιτηθεί κάποιος την όποια άρση περιορισμών ή αυτοπεριορισμών της, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει κιόλας. Όχι ως φαντεζί επίδειξη αντικομφορμιστικής φανφάρας αλλά ως η πρωτόλεια και ενστικτώδης δύναμη που όντως είναι. Αυτό τον τίτλο χρησιμοποιούν και οι Γάλλοι Hypno5e για να περιγράψουν την μουσική τους. Η οποία για να συνεννοούμαστε, είναι μια μίξη post με black metal. Εύηχη μεν αλλά τίποτε το avant-garde δεν έχει. Με όποια διαφορετική ερμηνεία κι αν επιλέξει να συνδέσει τον όρο ο καθένας.
Το κουαρτέτο από το πανέμορφο Montpellier σχηματίστηκε το 2003 και έχει κυκλοφορήσει έξι δίσκους. Η πιο πρόσφατη ολοκληρωμένη δουλειά τους είναι το “A Distant (Dark) Source” του 2019. Το “A Distant Dark Source Experience” είναι η ζωντανή εκδοχή αυτής της δουλειάς. Η συναυλία στο θέατρο 1.800 θέσεων Paloma της πόλης Nîmes διαθέτει μεταξύ άλλων και ένα πλουσιότατο οπτικό υπερθέαμα να την συνοδεύει. Το τελευταίο περιλάμβανε τρισδιάστατα γραφικά, όπως μπορείτε να δείτε στο συνοδευτικό DVD.
Στο δια ταύτα τώρα. Δεν γνώριζα την μπάντα μέχρι την στιγμή που έφτασε στα χέρια μου αυτή η ζωντανή ηχογράφηση. Την οποία δεν θα χαρακτήριζα ιδανική εισαγωγή για να έχει κανείς μια πρώτη επαφή με την δουλειά τους. Είναι βέβαιο πως αποτελεί πολύ καλύτερη πρόταση για τους ήδη μυημένους στον ήχο τους. Η post πλευρά του οποίου ακούγεται ευκολότερα διαχειρίσιμη για εκείνους στα πλαίσια μιας συναυλίας από την αντίστοιχη ακραία. Κυρίως διότι η ζωντανή απόδοση των κομματιών τους δεν κάνει καμία χάρη στα ακραία φωνητικά του Emmanuel Jessua. Τα οποία σε αντίθεση με την συνθετική του δεινότητα, μαντεύω ότι ακόμα και οι φανατικότεροι των οπαδών τους δεν θα τα αποκαλούσαν το δυνατό του σημείο.
Γενικότερα, η Pelagic έχει αποτελέσει στέγη για πολλά συγκροτήματα που θα χαρακτηρίζαμε, δανεισμένοι πάλι από άλλο είδος τέχνης, ως το “weird wave” του σκληρού ήχου. Ως αποτέλεσμα αυτού έχουμε δει να ξεπετάγονται κάμποσες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις κυκλοφοριών με την σφραγίδα της. Ακούγοντας την συγκεκριμένη ηχογράφηση και μόνο, καθότι δεν με ενέπνευσε να ψαχτώ περισσότερο με το συγκρότημα, οι Γάλλοι δεν εντάσσονται στην άνωθεν κατηγορία. Μου κάνουν όμως για το είδος του συγκροτήματος που διαθέτει μικρό, πλην σφιχτοδεμένο πυρήνα οπαδών. Οπότε δεν θα ήθελα να προκαλέσω την τύχη μου με περεταίρω σχόλια. Συμπέρασμα: όσοι πιστοί προσέλθετε, λοιποί φίλοι και συγγενείς ούτε καν.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
