Πάντα μου κινούν το ενδιαφέρον τα one-man projects. Προσπαθώ να σκεφτώ τον λόγο που κάποιος λέει ότι θα τα κάνει όλα μόνος του. Είναι τόσο τελειομανής και θέλει τον απόλυτο έλεγχο; Κάνει απλά την φάση του και δεν μπλέκει κόσμο σε αυτήν; Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς το όραμα του; Όπως και να έχει, πάμε στους Ice War που όπως καταλάβατε είναι και μια τέτοια περίπτωση.
Ο Jo “Steel” Capitalise (δεν θέλω σχόλια) τα κάνει όλα και συμφέρει. Μετά την διάλυση των Iron Dogs το 2015 δημιούργησε τους Ice War και μετρήστε: έχει βγάλει άλλα δύο albums, εφτά singles, τρία EPs, ένα split και μια συλλογή. Τίποτα το κακό με το να είναι κάποιος εργασιομανής. Όμως πόση έμπνευση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μόνος του;
Το “Defender, Destroyer” λοιπόν έχει τα υπέρ και τα κατά του. Μουσικά κινούμενο το album ακροβατεί στην αναβίωση του κλασσικού heavy, του speed και ολίγον τι του punk, κυρίως λόγο της φωνής του Jo. Έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές όπως το “Mountains Of Skulls” το οποίο και είναι ένα mid-tempo επικό κομμάτι ή το εναρκτήριο “Power From Within”. Επίσης έχει ανέλπιστα καλή παραγωγή (περίμενα να ακούσω κάτι ανάμεσα σε φριτέζα και χαλασμένο ψυγείο αλλά έπεσα πολύ έξω).
Το πρόβλημα του album όμως είναι ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του Jo. A jack of all trades is a master of none ή όπως λένε στο χωριό μου πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Εκεί λοιπόν που το album χάνει είναι στο ότι ακόμα και μέσα στην απλότητα του ο μονοδιάστατος ήχος του δεν μου λέει και πολλά. Το να ακούσω ένα τραγούδι ή δυο το μπορώ αλλά όλο το album στην σειρά; Μάλλον όχι.
Καταλαβαίνω ότι οι Ice War είναι το πνευματικό παιδί του Jo αλλά για να γίνει ένα βήμα παραπέρα μάλλον πρέπει να βάλει λίγο νερό στο κρασί του. Ή ίσως και όχι.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
