Το δεύτερο άλμπουμ των Γερμανών Innfight κυκλοφορεί από την Pride & Joy Music και έχει τίτλο “Black Dog”. Το alternative metal κουιντέτο –πλέον- από το Μάνχαιμ ολοκλήρωσε τελικά τις ηχογραφήσεις του νέου άλμπουμ μετά κόπων και βασάνων μια και κατά τη διάρκειά τους, ο μπασίστας της μπάντας, Thomas Klesius, προσεβλήθη από κάποια σοβαρή ασθένεια και πέθανε. Τις ηχογραφήσεις τελικά ολοκλήρωσε ο μπασίστας των Red Circuit, Tommy Schmitt, αλλά μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν υπάρχει ανακοίνωση για νέο μόνιμο μπασίστα στο γκρουπ. Αφήνοντας τις κακοτοπιές κατά μέρος, ας δούμε αυτό καθ’ εαυτό το περιεχόμενο του “Black Dog”..
Το άλμπουμ περιέχει έντεκα κομμάτια εναλλακτικού metal στο στυλ και τον ήχο πιο εμπορικών συγκροτημάτων όπως οι 3 Doors Down, οι Stone Sour ή οι Linkin Park. Το εναρκτήριο “Not Me” ξεκινά υποσχόμενο πολύ “ξύλο” αν και τελικά στη πορεία το πράγμα παραμένει στη “πολιτισμένη” πλευρά. Μετά από δυο αδιάφορα κατά τη γνώμη μου κομμάτια συμπεριλαμβανομένου του ομώνυμου, έρχεται το “Get Up” να ηλεκτρίσει λίγο την ατμόσφαιρα, και γενικά το υπόλοιπο άλμπουμ, κινείται σε αυτό το μοτίβο, δηλαδή ένα αρκετά καλό κομμάτι 2-3 αδιάφορα και πάει λέγοντας. Το “Black Dog” έχει τον τυπικό ήχο ευρωπαϊκού εναλλακτικού metal που προσπαθεί να προσεγγίσει και τους ακροατές της πιο pop και mainstream μουσικής, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό τους αποτρέπει από το να ξεχωρίσουν και να κάνουν τη διαφορά.
Το “Black Dog” είναι βασισμένο – όπως και τα περισσότερα νέα άλμπουμ, και ειδικά στο alternative metal – στο τραγουδιστή και όλο το arrangement έχει αυτή τη λογική. Παρ’ όλα αυτά, τα κιθαριστικά σόλο και όλο το guitar work όταν το αφήνει η μπάντα να βγει προς τα έξω, είναι πάρα πολύ καλό, και νομίζω πως θα έπρεπε να έχει καταλαμβάνει περισσότερο “χώρο” στο άλμπουμ. Τα τύμπανα απ την άλλη μεριά, δε με πείθουν και ακούγονται πολύ “πλαστικά” και τετριμμένα με καμία έμπνευση στο παίξιμο. Η φωνή του Frank Widderson είναι γενικά σε καλή φόρμα και με έντονο το rock/metal στοιχείο. Θα έλεγα πως σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους η φωνή του είναι πιο τραχιά και πιο κοντά στα γούστα μου. Εντούτοις, έχω την αίσθηση ότι η φωνή του όπως ακούγεται στο προηγούμενο άλμπουμ “Boulevard Of Pain”, η οποία είναι όντως πιο poppy, ταιριάζει καλύτερα στο στυλ που παίζει το γκρουπ!
Τελειώνοντας την κριτική μου, θα έλεγα πως το “Black Dog” είναι ένας αξιόλογος δίσκος από μια μπάντα που έχει προοπτική να μας δώσει πολύ καλές δουλειές, αρκεί να ξεκαθαρίσει το τι θέλει να παίζει και να μη σκέφτεται το κάθε της βήμα σε σχέση με το τι θέλει (ή τι νομίζουν ότι θέλει) το κοινό. Ο ακρατής εκτιμά το κάθε τι που είναι ειλικρινές και πρωτότυπο χωρίς να τον αποθαρρύνουν οι ταμπέλες και τα στερεότυπα. Θυμηθείτε τους Innfight, γιατί στο μέλλον μπορεί να μας δώσουν εξαιρετικές δουλειές.
7/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
