Παλιά καραβάνα τις Γερμανικής prog σκηνής οι Ivanhoe. Για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλείς όσο άλλα σχήματα αυτής της σχολής. Ίσως για αυτό να έφταιξαν οι ουκ ολίγες αλλαγές μελών (μιλάμε για μια ντουζίνα) αλλά και ο πάγος στον οποίο μπήκε το σχήμα από το 1999 ως το 2001 (μικρός διάστημα μεν, σημαντικό δε).
Από το 1986 υπάρχουν με το μοναδικό μέλος που να παραμένει στο σχήμα από την έναρξη να είναι ο μπασίστας τους Giovanni Soulas. Από τις τάξεις τους έχουν περάσει και δύο γνωστοί τραγουδιστές. Ο Andi Frank (Brainstorm, Symphorce) και ο Chity Somapala (Avalon, Court Jester και καμιά δεκαπενταριά ακόμα). Έχουν κυκλοφορήσει άλλα επτά studio albums (μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση του “Systematrix” εδώ) ενώ τρία χρόνια έχουν περάσει από το προηγούμενο album τους με τίτλο “7 Days”.
Που “πατάει” όμως το “Blood And Gold”; Τα εννιά κομμάτια του αντικατοπτρίζουν αυτή την πιο ελαφριά σχέση που έχει με το progressive η Γερμανία,όπου πέρα από κάποιων εξαιρέσεων οι συνθέσεις δεν είναι και τόσο πολύπλοκες αλλά αντίθετα η βάση δίνεται στις κιθάρες και στην μελωδία. Και δεν λέω ότι ο δίσκος είναι γλυκανάλατος και μονοκόμματος, απλά εδώ δεν θα συναντήσει κάποιος τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, εξάλλου τα κομμάτια έχουν πολύ λογικές διάρκειες.
Μπαμ κάνουν αμέσως τα “Broken Mirror” και “Martyrium”, αλλά και το ομότιτλο “Blood And Gold”. Στο σύντομο “Fe Infinita” ο Alexander Kosch έχει ένα πολύ ζεστό ντουέτο με την Yvonne Luithlen. Το album κυλά αρκετά ομαλά χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις. Ίσως η φωνή του Kosch να παραξενέψει κάποιους, μιας και είναι κάπως πιο rock σε σχέση με το υλικό.
Όπως και να έχει, το “Blood And Gold” είναι ένας καλός δίσκος. Σίγουρα από τους καλύτερους που έχουν κυκλοφορήσει όλα αυτά τα χρόνια (με προσωπικά αγαπημένο και καλύτερο το “VisionsOfTime” του 1995, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com