Οι Ιταλοί Kanseil σχηματίστηκαν το 2011, έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους και προσδιορίζουν την μουσική τους ως medieval folk metal. Το “Cant Del Corlo” είναι εξ ολοκλήρου ακουστικό, με τα μέλη να παίζουν μεταξύ άλλων άρπα, γκάιντα, αυλό και μπουζούκι. Οι στίχοι είναι στα λατινικά και πραγματεύονται θρύλους και παραδόσεις της Βενετίας, που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του σχήματος.
Αν συγκροτήματα όπως οι Eluveitie συγκαταλέγονται στις μουσικές σας προτιμήσεις και μέχρι τώρα η περιγραφή σας κίνησε το ενδιαφέρον, σκεφτείτε το ξανά. Ο δίσκος δεν καταφέρνει να περάσει ούτε την βάση, για μια σειρά από λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω. Λόγοι που δεν έχουν καμία σχέση με την (όποια) προτίμηση σας, σε αυτό το πολύπαθο metal ιδίωμα.
Πρώτο ζήτημα, ο τραγουδιστής. Είναι σαν να βρίσκονταν στο διπλανό studio οι Gazosa ή ο Fabio Volo και ο Andrea Facchin να ήταν στο μπούγιο που τους κάνει δεύτερες. Ύστερα, να μπήκε κατά λάθος στην ηχογράφηση των Kanseil και για κάποιο ανεξήγητο λόγο να παρέμεινε εκεί. Αλλιώς, όταν ο τραγουδιστής σου στερείται της θεατρικότητας ή του γενικότερου καλλιτεχνικού εκτοπίσματος ενός Warrel Dane (R.I.P.) ή ενός Wino, με τι προσόντα μου θέλεις και ακουστικό δίσκο; Οι αναφορές δεν είναι τυχαίες. Χρειάζονται παρουσίες αυτού του βεληνεκούς, για να σταθούν τέτοιου είδους εγχειρήματα.
Δεύτερη μεγάλη πληγή, οι συνθέσεις. Για την ακρίβεια, η απουσία αυτών. Δεν αρκούν “εξωτικά” μουσικά όργανα, λατινικά και μεσαιωνικό cosplay για να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα. Πρέπει να μπορείς να γράψεις και τραγούδια. Τραγούδια με δομή, αρχή, μέση και τέλος. Ένα αδύναμο συνθετικά κομμάτι, θα “ξεγυμνωθεί” άσχημα μια φορά σε ηλεκτρικό δίσκο. Σε ακουστικό όμως, θα “ξεγυμνωθεί” χίλιες. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις παραγωγό μιας άλφα μουσικής νοημοσύνης, να σου μαζέψει τα ασυμμάζευτα των σκόρπιων ιδεών και να τα κάνει τραγούδια. Είναι απορίας άξιο, πως ένα συγκρότημα με πολυοργανίστες μουσικούς, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν , έχει τόσο ερασιτεχνικό ήχο. Ειδικά όταν σε άλλα θέματα, όπως το εξώφυλλο και τα videoclips τους, έχει γίνει μια αξιόλογη επαγγελματική δουλειά.
Συνοψίζοντας, το “Cant Del Corlo” αποτυγχάνει ακόμα και στην απλή αποστολή που πετυχαίνουν σχεδόν πάντα τέτοιοι δίσκοι. Δηλαδή, να ακούγεται ευχάριστα στο background, όταν θέλεις κάτι χαλαρό, για να συνοδέψεις τις καθημερινές σου δραστηριότητες. Όση επιείκεια και καλή διάθεση να θέλει να δείξει κανείς, η κριτική για αυτό το άκουσμα μπορεί να συνοψιστεί σε μια και μόνο φράση: βαράτε βιολιτζήδες.
3/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
