[Option A]
Λίγους μήνες πριν, η ανακοίνωση πως ετοιμάζεται μπάντα–συνεργασία των Vinnie Appice (Heaven & Hell, Black Sabbath, Dio) και Rex Brown (Pantera, Down), μας βρήκε προ εκπλήξεως. Αυτό το νέο και πρωτότυπο project πήρε πλέον σάρκα και οστά. Είχα μεγάλη απορία για το πως θα μπορούσαν να ενωθούν μουσικά αυτοί οι δύο. Τελικά ακούγοντας το “Kill Devil Hill” έπεσε στην αντίληψή μου ένα πράγμα. Ναι, έχουν καταφέρει και τα έχουν ταιριάξει σχετικά καλά. Αλλά αυτό ευθύνεται αποκλειστικά στο frontman. Άλλη έκπληξη από κει. Αν το όνομα Dewey Bragg δε σας λέει κάτι, τότε αναφέρω πως πρόκειται για το μετέπειτα frontman των Alice In Chains, που είχε έρθει σαν αντικαταστάτης του μέγα Layne Staley. Η μουσική τείνει περισσότερο προς τον πιο stoner ήχο των Down, πράγμα απόλυτα λογικό, εφόσον η παραγωγή έχει γίνει από γνώστη της stoner σκηνής Warren Riker (Down, Corrosion Of Conformity, Cathedral). Περίμενα όμως να υπάρχει και λίγο πιο κλασικό metal στοιχείο από πλευράς Vinnie, αλλά δυστυχώς οι slide κιθάρες του Mark Zavon (Ratt) δεν τον βοηθάνε. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο Rex Brown έχει ρίξει πολύ δουλειά εδώ, κάτι που δε μπορούμε να δούμε όταν βρίσκεται στο πλευρό του Phil Anselmo. Ανεξαρτήτως line–up, οι συνθέσεις που ίσως μπορώ να χαρακτηρίσω ως “highlights” είναι τα “Hangman“, “Voodoo Doll“, “Rise From The Ashes“, το ουσιώδες δίλεπτο “Mysterious Ways” και το “Revenge” που κλείνει το δίσκο και που είναι ίσως η μόνη στιγμή μετά από 9 κομμάτια που ο Vinnie Appice δίνει πραγματικά ρέστα. Αφού τελείωσε η ακρόαση και χωρίς να κουραστώ ιδιαίτερα, είχα ήδη τη γνώμη μου. Οι Kill Devil Hill είναι καλοί, αλλά όχι τόσο καλοί όσο περίμενα. To album ακολουθεί μία συγκεκριμένη grunge/stoner κατεύθυνση, από την οποία έχουν ακουστεί πολύ καλύτερες μπάντες.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[Option B]
Τι παίρνεις όταν συνδυάσεις Vinny Appice (Heaven And Hell, ex Black Sabbath) στα τύμπανα, Rex Brown(ex Pantera, ex Down) στο μπάσο, Mark Zavon (ex Ratt, ex W.A.S.P., 40 Cycle Hum) στην κιθάρα και Jason “Dewey” Bragg (Pissing Razors) στα φωνητικά; Ένα heavy fucking supergroup θα έλεγα εγώ, και πιστεύω πολύ θα συμφωνήσουν μαζί μου. Μόνο και μόνο από τα ονόματα κάποιος καταλαβαίνει για τι μιλάμε, να φανταστείς σου λέει ο Rex Brown παράτησε τους Down για τούτους εδώ, οπότε σου δίνει ένα κίνητρο παραπάνω να τους ακούσεις και άθελα σου ή μη να γίνει κάποια σύγκριση. Τα πράγματα είναι απλά, οι συνθέσεις δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό και κάτι το οποίο δεν περιμέναμε, αλλά είναι τόσο καλές και δυναμικές, κινούμενες σε Black Sabbath ύφος ως επί το πλείστον. Τα φωνητικά του κυρίου Bragg είναι ανέλπιστα καλά, η κιθαριστική δουλειά άψογη, βαριά και ασήκωτη και φυσικά δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από το rhythm section, όταν το αποτελούν τέτοια ονόματα! Τα κομμάτια δεν σε κάνουν να βαριέσαι και γενικότερα ο δίσκος είναι πολύ περιεκτικός, λιτός και απέριττος με υπέροχη παραγωγή. Όπως είπα και πριν δεν πάνε να επαναπροσδιορίσουν το metal ή να δημιουργήσουν κάποιο καινούριο είδος, απλά ότι κάνουν το κάνουν πολύ καλά και η νέα γενιά πρέπει να παίρνει μαθήματα. Για όλους τους άλλους βέβαια που είναι της παλιάς σχολής και τα έχουν φάει με το κουτάλι, δεν θα τους φανεί κάτι παράξενο και πρωτόγνωρο αλλά και πάλι πιστεύω θα βρουν ενδιαφέρων αυτό το δίσκο.
7/10
Tένια Λάρδα
