Έχω γράψει επανειλημμένα και συνεχόμενα πως δυσκολεύομαι να απολαύσω δουλειές που ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο ή μια συγκεκριμένη μουσική επιρροή, ακόμα κι αν δεν το κάνουν εντελώς πιστά και ξεδιάντροπα. Η υπερπροσφορά μουσικής έχει οδηγήσει σε έναν αναπόφευκτο κορεσμό, και τουλάχιστον προσωπικά μιλώντας, ευθύνεται ακριβώς γι’ αυτό που περιέγραψα.
Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω στον τυπά πίσω από τους Kvaen το γεγονός ότι προσπάθησε να ξεφύγει από αυτό μετά το προ διετίας ντεμπούτο του, το θέμα όμως είναι πως και πάλι δεν κατάφερε να ξεφύγει από συγκεκριμένα μοτίβα και να μας παραδώσει κάτι αξιομνημόνευτο. Ο δίσκος είναι πιο σκοτεινός και πιο επιθετικός από το ντεμπούτο, με λίγες μελωδίες εδώ κι εκεί που περιέχουν pagan background, αλλά, όπως προανέφερα, το αποτέλεσμα δε ξεσηκώνει τον ακροατή και δεν ενθουσιάζει.
Κι αυτό γιατί το μοτίβο του δίσκου ακολουθεί πιστά πολλά μοτίβα του σκανδιναβικού μελωδικού black ήχου, με τα riff ειδικότερα να θυμίζουν μεσαίους Dimmu Borgir χωρίς όμως τα πλήκτρα ή τις ορχήστρες. Ακόμα και τα mid-tempo σημεία δε ξεφεύγουν καθόλου από εκεί, με αποτέλεσμα όλος ο δίσκος να μη μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά, καθώς είναι ολόκληρος κατευθυνόμενος βάσει της συγκεκριμένης μουσικής παράδοσης.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο δίσκος να προσελκύσει μονάχα άτομα που δεν έχουν κορεστεί και κουραστεί ακόμα από το συγκεκριμένο ήχο και τις πρακτικές και τα μοτίβα του. Εγώ είμαι από αυτούς που έχουν κορεστεί εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να αγαπήσω άλλους αντιγραφείς. Το γεγονός ότι το συνθετικό επίπεδο στο δίσκο είναι απλά καλό με αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί πέρα από την έλλειψη προσωπικότητας, ο δίσκος διακρίνεται και από την έλλειψη ψυχής. Πάνε στράφι και οι διάφοροι εκλεκτοί και μη καλεσμένοι στο δίσκο, όπως ο Mike Wead για παράδειγμα.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
