Οι Lakeman κατάγονται από τη Βρετανική Κολομβία του Καναδά και το “Progenitor” συνιστά τη δεύτερη κυκλοφορία τους, μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους το 2016. Το κουαρτέτο αυτοχαρακτηρίζεται ως visual instrumental prog μπάντα για να περιγράψει τη μουσική του, η οποία βασίζεται στην αποδόμηση μουσικών φορμών και δομών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όντας πολυοργανίστες και οι τέσσερις, δεν έχουν σταθερές αναθέσεις για το ποιος θα παίζει τα κύρια μουσικά όργανα κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και synthesizers που χρησιμοποιούν σαν συγκρότημα. Ο όρος visual του παραπάνω αυτοχαρακτηρισμού υποθέτω ότι έχει να κάνει είτε με το γεγονός ότι επιθυμούν η μουσική τους να δημιουργεί εικόνες στον ακροατή, είτε με το γεγονός ότι πάει πακέτο με κάποια visuals που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι ως αναπόσπαστο συνοδευτικό της. Τα τελευταία βρίσκονται κατά πάσα πιθανότητα στο διαδίκτυο ή χρησιμοποιούνται στις συναυλίες τους, καθότι δεν έφτασε κάτι άλλο στα χέρια μας μαζί με το παρόν EP.
Ο τίτλος “Progenitor” είναι ενδεικτικός του concept της τριλογίας τραγουδιών αυτής της κυκλοφορίας, που πραγματεύεται το ζήτημα της πατρότητας, αφού τρεις από τους τέσσερις μουσικούς που απαρτίζουν στο σχήμα έγιναν οι ίδιοι μπαμπάδες κατά την περίοδο δημιουργίας της. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική καθαυτή περιγράφεται άνετα ως nobody’s baby όσον αφορά το μουσικό είδος που θα μπορούσε κανείς να την κατατάξει. Ambient, trip hop, prog rock, ψυχεδέλεια και ολίγη από metal χωρούν στα κατά μέσο όρο δεκάλεπτης διάρκειας κομμάτια του σχήματος.
Το εναρκτήριο “Powers Creek” είναι ένα ντιμινουέντο από synthesizers με σαφείς αναφορές στο “Rubycon” των Tangerine Dream, ενώ Το “25,000 + hectares” που ακολουθεί έχει περισσότερο prog metal χαρακτήρα. Και στα δύο τραγούδια έχω την ίδια ένσταση. Το βασικό ζήτημα κάθε αυστηρά ορχηστρικού δίσκου είναι ότι λόγω έλλειψης τραγουδιστή, πρέπει να δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος σε κάποιο άλλο στοιχείο, το οποίο θα πάρει τον ακροατή από το χέρι στην ουσία και θα τον καθοδηγήσει μέσα στο εκάστοτε κομμάτι. Το πρωταγωνιστικό στοιχείο είναι συνήθως κάποιο άλλο μουσικό όργανο, το οποίο ενδέχεται να αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι, ή να δίνει τη σκυτάλη σε κάτι άλλο μέσα στο ίδιο τραγούδι. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει εδώ και εικάζω ότι γίνεται απολύτως συνειδητά, στα πλαίσια γενικότερου πειραματισμού και αμφισβήτησης τέτοιων περιορισμών στη δομή των συνθέσεων. Το πρόβλημα με κάτι τέτοιο, είναι ότι έτσι καταλήγεις να έχεις ένα δίσκο που απευθύνεται αυτιστικά, όχι απλά από μουσικούς σε μουσικούς, αλλά και συγκεκριμένα σε μουσικούς που διατηρούν αποκλειστικά ταυτόσημη ιδιοσυγκρασία με εκείνη του εκάστοτε σχήματος. Η αυλαία πέφτει με το “Pandosy”, το καλύτερο της τριπλέτας για εμένα, με ταξιδιάρικες ανατολίτικες κλίμακες και stoner κιθάρες να δίνουν τη θέση τους τα τελευταία δύο λεπτά, σε μια ωραία minimal μελωδία.
Το αυτοχρηματοδοτούμενο “Progenitor” δείχνει σημάδια μουσικής οξυδέρκειας, τα οποία πρέπει να σταματήσουν να αναλώνονται σε prog βαυκαλισμούς, αν οι δημιουργοί του θέλουν κάποια στιγμή αυτό που κάνουν να αρχίσει να αφορά περισσότερο κόσμο. Το να μην έχεις μουσικές παρωπίδες είναι καλό, το να μην έχεις καμία μουσική κατεύθυνση είναι πρόβλημα. Με δυο λόγια, ή εκείνοι είναι πολύ κουλτουριάρηδες για τα γούστα μου ή εγώ πολύ οπαδός των Mentors και δεν τους πιάνω. Όλα παίζουν, διαλέξτε.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
