O Lance King είναι περισσότερο γνωστός για τη δικιά του metal εταιρία, τη Nightmare Records, που εδρεύει στις Η.Π.Α. αλλά και για το πέρασμά του από τους Pyramaze (σ.σ.: 2003 – 2007), τους power prog metallers Balance Of Power (σ.σ.: 1997 – 2003), αλλά και τους Gemini, στους οποίους ήταν από το 1985 μέχρι το 1993. Έχει δουλέψει και με αρκετές μπάντες ακόμα, όπως και με εταιρίες όπως οι Pony Canyon, Point Music, Massacre, King, Replica, Melodic Heaven, Metal Heaven, Avalon/Marquee, Toshiba/EMI, Rubicon, Advantage, Frontline Rock, Silent και CD Maximum. Ο 56χρονος συνθέτης, τραγουδιστής και solo καλλιτέχνης αναμειγνύει μελωδικό progressive metal με φιλοσοφική γνώση, σε ένα είδος που ο ίδιος αποκαλεί “celestial metal.” Καλά όλα αυτά, αλλά πάμε να δούμε και τι γίνεται στο δεύτερο του άλμπουμ, που ακολουθεί του “A Moment In Chiros” (2011).
Οι στίχοι του Lance επικεντρώνονται σε κοινωνικά προβλήματα, εσωτερικούς αγώνες και αναζήτηση, την προσωπική δύναμη, την έλξη, τη δύναμη της φύσης, την αυτογνωσία, τις αρχαίες μάχες του σωστού με το λάθος, τόσο εντός όσο και εκτός του εαυτού μας και την υποκειμενική φύση της αλήθειας. Οι Dream Theater επιρροές και τα στοιχεία φαίνονται ξεκάθαρα σε κομμάτια όπως τo “Pointing Fingers 1”. Δεν υπάρχουν πάντως κομμάτια μεγάλης διάρκειας, εκτός από ένα. Οπότε αν κάποιοι σκεφτείτε ότι θα βρείτε δεκάλεπτα τραγούδια και τεράστια solo δύο λεπτών κλπ, δεν ισχύει!
Από άποψη παραγωγής ο δίσκος είναι πάλι σε πολύ καλό επίπεδο, όπως και το ντεμπούτο. Δυνατή παραγωγή, με όλα τα όργανα να ακούγονται όπως πρέπει. Πολύ όμορφα solo στο “Reaction Formation”, από τις ξεχωριστές στιγμές το single “Limitless”. Υπέροχη δουλειά στην κιθάρα, ενώ τα πλήκτρα κλείνουν ξεκάθαρα το μάτι στους Dream Theater του “Images And Words”. Άλλες στιγμές που ξεχώρισα είναι το πιο heavy και πιο χείμα θα έλεγα “Chaotica”. Μέχρι εδώ ο Kim Olesen (Anubis Gate) έχει ξεδιπλώσει φοβερά τις κιθαριστικές του ικανότητες. Ο συγκεκριμένος έχει αναλάβει και τα πλήκτρα στο ομώνυμο κομμάτι και στο “Technology”. Το τελευταίο είναι κι αυτό μέσα σε αυτά που ξεχώρισα, πιο πολύ για το refrain του. Το τελευταίο δεκάλεπτο “A Mind At War” είναι όπως περίμενα, εναλλαγές τόσο στην ταχύτητα όσο και στον ήχο της κιθάρας. Τυπικό κομμάτι του είδους θα έλεγα.
Τέλος, τα φωνητικά του King μου φάνηκαν λίγο μονοδιάστατα, ενώ προσωπικά θα ήθελα περισσότερη ατμόσφαιρα, παρόμοια με αυτή του κομματιού “Perfect World”. Γενικά πάντως, κυρίως τεχνικά αλλά και από άποψη παραγωγής, ένας καλός και ποιοτικός progressive δίσκος.
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
