Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η μπάντα λέγεται φανάρι. Είτε αυτό που κρατάει μεταφορικά κάποιος δίπλα από ένα ζευγάρι που…εκδηλώνεται, είτε αυτό που κρατάει κυριολεκτικά κάποιος ο οποίος τριγυρνάει στα νεκροταφεία τα βράδια. Επίσης, ο τραγουδιστής έχει το ψευδώνυμο Necrophilos. Χρειάζεται να πω κι άλλα;
Οι Lantern λοιπόν είναι Φινλανδοί και ιδρύθηκαν το 2007. Μετά από τρία demos, δύο EPs και δύο full-length, ήρθε η ώρα και για το τρίτο τους album. Το στυλ τους κινείται στο σάπιο old-school death metal και ένα κύμα ενθουσιασμού (λέμε τώρα) ήρθε πάνω μου όταν ξεκίνησα να το ακούω.
Η συνταγή γνωστή. Βρώμικος ήχος ώστε να τονίσουν όσο δεν πάει πιο πολύ ότι είναι της παλιάς σχολής, ότι μένουν πιστοί στο είδος και λοιπές χαζομάρες. Μονότονο, κουλό και ανέμπνευστο drumming. Έχω ακούσει καλύτερο από drum machine. Ειλικρινά. Φωνητικά από το πηγάδι, επειδή ο Necrophilos πρέπει να απλώσει όλη την κακία του.
Όσο για τα riffs, κάτι προσπαθούν να κάνουν, το παραδέχομαι. Πέρα από το κλασικό ξύσιμο, περνάνε και κάτι σκοτεινές ατμόσφαιρες και δυσαρμονίες, σκοπεύοντας να δώσουν μία παραπάνω ποικιλία. Αυτό βέβαια γίνεται στα κοψίματα που κάνει η μπάντα, επειδή όταν αρχίζει το ξύσιμο πάει παρέα και η μονοτονία που ανέφερα πιο νωρίς καθώς και ο νευρικός μου κλονισμός.
Τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο μπορώ να πω ότι κάπως παλευόταν το πράγμα. Πέντε κομμάτια, είκοσι τέσσερα λεπτά, μια χαρά. Και σκάει το τελευταίο. Που κρατάει δεκατέσσερα! Δεν ξέρω αν την είδαν progressive με τις τόσες εναλλαγές και τα διαφορετικά στοιχεία που έβαλαν, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι έμοιαζε σα να μην τελειώνει ποτέ.
Εν κατακλείδι, το μόνο που σώζει το “Dimensions” είναι κάποια ενδιαφέροντα κιθαριστικά μέρη τα οποία ξεφεύγουν από τη γενική μονότονη και κουραστική κατεύθυνση του album. Κατά τα λοιπά, τίποτα σπουδαίο. Προσπεράστε άφοβα και ασχοληθείτε καλύτερα με κάποιο συγκρότημα που παίζει death metal της προκοπής.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
[email protected]
