Πρώτο άλμπουμ για τους Αμερικάνους Ichabod Krane, όχι όμως και για τα μέλη της μπάντας αφού πρόκειται για μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους του αμερικανικού underground με πολυετή παρουσία στον χώρο. Για άλλη μια φορά τα «παππούδια» βάζουν τα γυαλιά στους πιτσιρικάδες με το wannabe υφάκι που νομίζουν ότι κρατάνε το metal απ’τ’αρχίδια. Οι Judas Priest συναντούν τους Saxon και το αποτέλεσμα της σύμπραξης περνιέται μέσα από το US Power πρίσμα για να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ αρκετά πορωτικό και παραδοσιακό. Βέβαια δεν μένουν μόνο εκεί αφού παίρνουν στοιχεία απ’όλο το φάσμα του heavy metal ήχου της δεκαετίας του 80,είτε πρόκειται για κάποια Mercyful Fate riffs, είται ένα σόλο που θα μπορούσε να βρίσκεται σε άλμπουμ του Dio για παράδειγμα. Η φωνή μου θύμισε περισσότερο Ralf Scheepers απ’ότι Rob Halford, αλλά εντάξει, καλό είναι κι αυτό. Τραγούδια όπως το “Final Warning”, το “Evil In You”, το “Dark Valentine” είναι φτιαγμένα για live καταστάσεις, μπυροποσία μέχρις σκασμού και ανελέητο κοπάνημα, μια υπενθύμιση πως το metal πηγάζει πρώτα απ’την καρδιά και μετά από τα ωδεία. Είπαμε τα καλά, ας δούμε και το βασικό αρνητικό μέρος του δίσκου που δεν είναι άλλο από τον μέτριο ήχο του. Δεν ξέρω αν φταίει η ποιότητα του mp3 αλλά βρίσκω πως ο ήχος των τυμπάνων τους θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, ειδικά στα πιατίνια, τα οποία κάνουν πολύ περισσότερο θόρυβο απ’όσο πρέπει, με εκνευριστικά αποτελέσματα που χαλάνε την εικόνα ενός σε γενικές γραμμές αξιοπρεπή δίσκου. Ειδικά αν το συνδυάσεις με το μέτριο εξώφυλλο σου αφήνει μια αίσθηση προχειρότητας. Συμφωνώ πως άμα είναι καλή η μουσική όλα πάνε σε δεύτερη μοίρα αλλά παράλληλα οφείλεις να προσέξεις τέτοιες λεπτομέρειες. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο δείχνεις ότι σέβεσαι τον κόπο σου περισσότερο και παράλληλα σέβεσαι και τους ακροατές σου προσφέροντάς τους ένα ολοκληρωμένο αισθητικά πακέτο.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
