Τι στο διάολο; Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που αναφώνησα ότι ξεκίνησα να ακούω τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Οι φορές που ήθελα να σταματήσω ήταν πάρα πολλές για να μπορώ να τις μετρήσω, αλλά είχα την απορία να δω πόσο πιο χάλια μπορεί να γίνει. Ή πόσο μπορώ να αντέξω γενικά, αφού έχω συνηθίσει να αφήνω τον εαυτό μου να υποφέρει από μουσικά βασανιστήρια.
Να πω όμως και δυο λόγια για τους τύπους που απαρτίζουν αυτό το συγκρότημα. Οι Leeched αποτελούνται από τρία μέρη και είναι από το Manchester. Το συγκεκριμένο albumείναι η δεύτερη δουλειά τους μετά το “You Took The Sun When You Left” που κυκλοφόρησε το 2018. Το κείμενο που συντάχθηκε για να ανακοινώσει αυτή την κυκλοφορία περιλαμβάνει διάφορες βαρύγδουπες δηλώσεις, όπως ότι έχουν τελειοποιήσει την τέχνη τους, ότι έχει δυσαρμονία, πατάει στις άκρες της αβύσσου, κάτι για εκτεταμένο σκοτάδι, industrial υπαινιγμούς και λοιπές μπαρούφες.
Αρχικά, να πω ότι αυτό το πράγμα πολλοί θα διαφωνήσουν για το κατά πόσο είναι τέχνη. Θόρυβος είναι και τίποτα παραπάνω. Και όσο για τους υποτιθέμενους υπαινιγμούς, όλο το album έχει ένα ξεκάθαρα εκνευριστικό industrial ήχο. Στο αχταρμά τον οποίο αποκαλούν μουσική, μπαίνει το hardcore, το doom, το death, ακόμα και το grindcore. Κομμάτια που πότε βαράνε, πότε πάνε πιο αργά κι από το θάνατο, φωνητικά που είναι κραυγές γεμάτες από εφέ και κάκιστη παραγωγή που το μόνο που καταφέρνει είναι να προσθέτει ακόμα παραπάνω θόρυβο. Για τη δυσαρμονία βέβαια θα συμφωνήσω, καθώς παίζουν ό,τι να ‘ναι χωρίς κάποια συνοχή ή νόημα. Ειλικρινά τόσο κακές κιθάρες είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω.
Για να κλείσω και να μην το κουράζω περισσότερο, αν είστε οπαδοί της καλής μουσικής μην ακούσετε αυτό το πράγμα. Αν αντιθέτως σας αρέσει ο θόρυβος χωρίς το παραμικρό ίχνος μουσικότητας, ενδώστε άφοβα. Μάθαμε να λέμε την κάθε κυκλοφορία που βαράει στα χαμένα ότι σπέρνει σκοτάδι ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλη αστειότητα.
1/10
Γιώργος Τερζάκης
