Οι Leviathan, παίζουν Symphonic Melodic-Death-Metal, θα προσέθετα το Folk και Progressive, αλλά γενικά πρόκειται για ένα ευγενές ποτ πουρί ατμόσφαιρας. Με ακουστικά σόλο και περάσματα από το ένα είδος στο άλλο, οι Leviathan θα κέρδιζαν την προσοχή οποιουδήποτε απαιτητικού ακροατή. Δυστυχώς δεν είχαν όλα τα κομμάτια το ίδιο αποτέλεσμα στ’ αυτιά μου. Κάποια απ’ αυτά είχαν πολύ έντονο το Death στοιχείο αλλά ευτυχώς το Melodic Background δεν με άφησε ούτε να βαρεθώ αλλά και ούτε να σχηματίσω τελικώς άσχημη άποψη για τη μπάντα. Ξεκινώντας λοιπόν ένα ακόμα ταξίδι στα απόκρυφα της μουσικής, το CD ανοίγει με το “The Cresent Moon”. Δεν ήταν και η καλύτερη αρχή, αν και το riff ήταν αρκετά εμπνευσμένο. Αυτό που εν τέλει με χάλασε ήταν τα ντραμς.. ο ήχος μου έφερε λίγο στο μυαλό πρώιμη δουλειά των «Ανώριμων», αλλά αυτή η «ξυνίλα» μου έφυγε γρήγορα και το κομμάτι με αντάμειψε με τη συνέχειά του. Την εναλλαγή από το πρώτο κομμάτι ίσα που την κατάλαβα, για να είμαι ειλικρινής γύρισα το κομμάτι για να συνειδητοποιήσω το πότε άλλαξε track. Επειδή το “The Rising Darkness” μου φέρε στο μυαλό την πρόσφατη συμπάθειά μου Ghost Brigade, κέρδισε εκτός από τα συγχαρητήριά μου και το 1000% της προσοχής μου. Τρίτο κομμάτι το “The Sacred Fire”. Μια πολλά υποσχόμενη ακουστική εισαγωγή, προκάτοχος μιας λαμπρής συνέχειας.. και ευτυχώς δεν έπεσα καθόλου έξω. Ένα με απλά λόγια τρομερό progressive κομμάτι. Τέταρτο κομμάτι και νόμιζα πως βρέθηκα σε album των Blind Guardian. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό για το ευρύ κοινό, αλλά εμένα το αποτέλεσμα με κατέπληξε. Ένα ακόμα ακουστικό ξεκίνημα με το “Elysium”.. και αυτή ήταν η ζωντανή απόδειξη πως , ναι , πολλές ωραίες ιδέες μπορούν να συνυπάρχουν! Και όχι μόνο δεν είναι κουραστικό , αλλά προσωπικά εμένα με οδήγησε σε μια τελείως άλλη ψυχολογική κατάσταση. Με αυτό το κομμάτι κλείνει το μέρος του “The Aeons Torn”. Πίσω με άγριες διαθέσεις, ανοίγει το “Beyond The Gates Of Imagination Pt.2”, και παρόλο που η εισαγωγή γίνεται από ήσυχα, αργά πλήκτρα, το “Towards the storm”, δίνει πολύ πόνο μετά το 1:12. Βέβαια για να είμαστε σωστοί δεν θα έλεγα πως ήταν κάτι που δεν είχα ξανά ακούσει, απλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, οι Leviathan το έγραψαν και το εκτέλεσαν καλά, πολύ καλά. Είχε τα Death αλλά και τα Folk στοιχεία του και στο μόνο που τελικά υστερούσε ήταν στη μονοτονία! Το κομμάτι πήγε σκαλοπάτια ψηλά με τη γέφυρα στο 2:40 και πάνω που ήμουν έτοιμη να πω κακό λόγο, μου πήραν τη μιλιά απ’ το στόμα. Όπως είπα και σε ένα φίλο μου, το “When Only Despair Remains” δε θα μου άρεσε με τίποτα αν δεν υπήρχε αυτό το reverb στο αρχικό riff. Αλλά οι Leviathan και πάλι με τρέλαναν. Προτελευταίο κομμάτι, το “Last Laugh At My Existence”. Μια ακόμη πιο “hardcore” εισαγωγή, και ένα κομμάτι που πήγε να φέρει λίγο σε Bullet For My Valentine, αλλά τελευταία στιγμή έκανε αναστροφή. Τελευταίο κομμάτι το “A Symphony Of No Tomorrow” – Δεν ξέρω τι έπαιξε με το δεύτερο μέρος του δίσκους και τους τίτλους σιδηροδρόμους -. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, χωρίς όμως αυτό να είναι μείον. Προσεγμένο και πορωτικό απ’ την αρχή μέχρι και το τέλος του. Με τα σόλο του και τις μελωδίες του. Και το κομμάτι , αλλά και όλο το άλμπουμ άξιζε κάθε δευτερόλεπτο που του έδωσα για να το ακούσω.. Death και μελωδία, groove και κτηνωδία βραδιάτικα… Παιδιά τρεις λέξεις μόνο.. ΜΗ ΣΑΣ ΞΕΦΥΓΕΙ!
9/10
Ντένια Παλαιολόγου
