AlbumsΚριτικές

Lessmann/Voss – Rock Is Our Religion (Atomic Fire)

Δυστυχώς εξαπλώνεται και παραέξω το φαινόμενο συγκεκριμένης εταιρείας (σ.σ.: ονόματα δεν λέω, ανθρώπους δεν θίγω). Απλά ορισμένες φορές δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό ούτε των ιδίων των καλλιτεχνών, ούτε των εταιριών. Από την μία οι πρώτοι, ειδικά σε περιπτώσεις μπαντών/συνεργασιών όπως η εν λόγω, τι ακριβώς έχουν κατά νου όταν ξεκινούν να κάνουν ένα project; Και από την άλλη οι δεύτεροι, τι ακριβώς ακούν ή τι προσδοκούν από την κυκλοφορία ενός τέτοιου album;

Ούτε ο Claus Lessmann, ούτε το έτερο του ήμισυ του δίσκου, ο Michael Voss είναι τίποτα χθεσινοί στην μουσική. Τα μετράνε τα χρονάκια τους, όπως και την πείρα τους στον χώρο, αλλά έχουμε δει και στο παρελθόν παραπλήσια μουσικά εγχειρήματα, με ακόμα πιο τρανταχτά ονόματα, να αποτυγχάνουν. Και μάλιστα χοντρά. Και επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα, πως ο συνδυασμός αυτών των δύο κυρίων θα τραβήξει το ενδιαφέρον; Με πιο τρόπο η μίξη αυτών των δύο προσωπικοτήτων, μουσικά πάντα, θα φέρει κάτι το οποίο θα τους ξεχωρίσει από την μάζα; Ειδικά από την στιγμή που η σκηνή του AOR (σ.σ.: αυτή η μάστιγα) παράγει παραπάνω μπάντες και υλικό τα τελευταία χρόνια από ότι παράγει ελιές η Κρήτη.

Και ναι ΟΚ, ευχάριστος είναι ο δίσκος, ευκολοάκουστος, καλοπαιγμένος. Ναι, και η παραγωγή είναι καλή αλλά εκεί έχουμε καταλήξει πλέον; Αυτό είναι το ζητούμενο; Έναν ευχάριστο δίσκο να παίζει στο background, του οποίου την “προέλευση” δεν θα μας απασχολήσει και ιδιαίτερα να την μάθουμε; Τι και αν είναι ο δίσκος των παραπάνω αγαπητών κύριων, τι και αν είναι ο νέος προσωπικός δίσκος του Bon του Jovi, τι και αν είναι ο τελευταίος του Bryan Adams (σ.σ.: το χοντραίνω όσο πάει, βλέπετε); Δεν έχει καμία απολύτως σημασία, δεν κάνει καμία απολύτως διαφορά. Ήπια μια μπυρίτσα, ενώ παράλληλα έκανα κάτι άλλο, ή χάζευα κάτι άλλο, πέρασε ολόκληρος ο δίσκος, τον ξανά έβαλα, άνοιξα ακόμα μία και αυτό ήταν. Ωραία ήταν η μπυρίτσα, ωραία κύλησε, αλλά πέρα από το ομότιτλο κομμάτι, δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω τον τίτλο από κανένα άλλο. Και δεν το λέω προς θεού ποτέ υποτιμητικά ή προσβλητικά. Σέβομαι τους παραπάνω ανθρώπους άπειρα, όπως και τον κάθε έναν που παραθέτει την μουσική του ή την αγάπη του για κάτι στον κάθε έναν από εμάς ανοιχτά.

Απλά έχω κουραστεί, στεναχωρηθεί, απορήσει πλέον με την τόσο μεγάλη ποσότητα μουσικής που ξεχύνεται από παντού, και που στο τέλος της ημέρας, το να μην την είχαμε ακούσει ποτέ δεν θα έκανε και καμιά ουσιαστική διαφορά. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίνε οι εταιρείες, οι μουσικοί, οι εποχές, οι νοοτροπία της εποχής ή η μαφία που δεν θέλει την μουσική να έχει νόημα πλέον.

Για να το μαζέψω από κάπου, το Rock Is Our Religionείναι ένας πολύ όμορφος, καθαρός, σωστός από κάθε άποψη δίσκος δύο ανθρώπων μαζί με μερικούς φίλους τους, ο οποίος κυλάει ευχάριστα. Καθαρά απευθυνόμενος σε φίλους του ήχου ή των ονομάτων που απαρτίζουν τον δίσκο. Αυτό, τελεία. Α, επίσης παίζουν όλοι πάρα πολύ καλά, είναι καραβάνες και φαίνεται. Νομίζω ότι οι ίδιοι το απόλαυσαν πολύ παραπάνω κάνοντας το από ότι ίσως εμείς ακούγοντας το. Και στο τέλος της ημέρας αυτό έχει σημασία βασικά και όχι το τι θα πω εγώ και ο κάθε εγώ. Μπορεί να είμαι και λάθος κριτής βάση ακουσμάτων ή προτιμήσεων. Προσπαθώ όμως πάντα να κρατάω ανοιχτό μυαλό σε ότι και αν χρειάζεται να εκφέρω γνώμη.

7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X