Το Bay Area ευτυχώς δεν είναι μόνο γνωστό για τις thrash metal μπάντες του, αλλά και για το εξαιρετικό hardcore κίνημα του, άξιοι εκφραστές του οποίου είναι οι Lionheart. Για την ακρίβεια οι Lionheart δικαίως θεωρούνται βασιλιάδες του ηχοχρώματος. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που και στην χώρα μας χρίζουν ιδιαίτερης αγάπης και σεβασμού. Μπορεί αρχικά να ανακοίνωσαν την προσωρινή τους διάλυση το 2016, ευτυχώς όμως ένα χρόνο αργότερα επέστρεψαν. Φέτος επιστρέφουν με το τρίτο μέρος της τριλογίας “Welcome To The Coast”, της οποίας το πρώτο μέρος κυκλοφόρησε το 2014 και το δεύτερο το 2017.
Προσωπικά μιλώντας, για εμένα το “Welcome To The West Coast III” αποτελεί το τέλειο αντίδοτο στον λήθαργο που ήταν το σχήμα για περίπου τρία χρόνια. Το έβδομο πλήρες άλμπουμ τους δεν δίνει επ’ ουδενί την αίσθηση μιας υπεροπτικής προσπάθειας να πάρει τους Καλιφορνέζους από το χέρι και να τους πάει παραπέρα, αλλά όπως κάθε νέο άλμπουμ των Hatebreed, των Madball ή των Terror, διακατέχετε από την φρεσκάδα στα riffs, τα breakdowns που από το πρώτο δευτερόλεπτο σε κάνουν να θες να κοπανηθείς και αυτό φίλοι/ες αναγνώστες/στριες είναι κάτι που ελάχιστες μπάντες εκεί έξω καταφέρνουν να το πραγματοποιήσουν τόσο, μα τόσο αβίαστα! Οι Lionheart το «έχουν στο τσεπάκι» τους.
Έχοντας λοιπόν το κλασσικό intro ακούς τον θεόθεο Rob Watson να «δίνει πόνο» και να σε παρασέρνει να θες να χτυπηθείς πάνω σε κάθε στίχο που επρόκειτο να ξεστομίσει στην πορεία. Τι καλύτερο από το “Death Comes In 3’s” να αποτελέσει την έναρξη για κοπάνημα και να θες να κάνεις το δωμάτιο σου καλοκαιρινό; Βέβαια η παρέα του Jamey Jasta (Hatebreed) το κάνει ακόμα καλύτερο. Έχει κάτι riffs σκέτο ξυράφι των οποίων τα beatdowns είναι αρρώστια! Ακολουθεί το “Hell On Earth” το οποίο είναι βασισμένο στην κλασσική φόρμουλα που ακολουθούν οι Καλιφορνέζοι, διαθέτει αυτό το mid riffing και σου τινάζει τα μυαλά!
Στην συνέχεια έρχεται ο παιδικός μας ήρωας, ο Ice-T των Body Count για να «δώσει πόνο» στο “Live By The Gun”. Δεν αστειεύεται λεπτό καθ’ όλη την παρουσία του (σ.σ.: εδώ τουλάχιστον η συμμετοχή κολλούσε γιατί με αυτή στο τελευταίο άλμπουμ των Megadeth με είχε απογοητεύσει) και δείχνει ποιος είναι το «αφεντικό». Επόμενο σε σειρά είναι το “Cold Water Farewell”, το οποίο ξεκινά με «κλωτσοπατινάδα» και γίνεται πιο mid-tempo, κλασσικό Lionheart και αυτό. Τα “Stories From The Gutter Pt.II” με την συμμετοχή του Antmoney των E–Town Concrete αλλά και το “New Money | Old Pain” ήταν τα κομμάτια εκείνα που εμένα προσωπικά δεν με «έπιασαν» και τόσο, με την επανεμφάνιση του Jamey Jasta στο “Deathbed Confession” τα πράγματα πήραν τον σωστό δρόμο.
Η τριπλέτα του τέλος αποτελείται από τα “At War With The Gods” όπου εμφανίζεται ο Los των Desmadre, “Bonnie & Clyde ’05” και κλείνει με το “Exit Wounds” με τον Alex των Malevolence που συμμετάσχει, να το κάνει πραγματικά κτήμα του.
Αυτό που εντυπωσίασε στην όλη εικόνα του δίσκου είναι η φανταστική παραγωγή, άκρως σεμιναριακή για το είδος. Τι και αν πέρασαν πόσοι συμμετέχοντες από το δίσκο; Στο τέλος της ημέρας οι Lionheart απέδειξαν ότι ξέρουν να κυκλοφορούν φανταστικές δισκάρες και να χαρίζουν στους οπαδούς τους πάντα ποιοτικές κυκλοφορίες. Ίσως ο καλύτερος δίσκος για το συγκεκριμένο ηχόχρωμα φέτος. Επενδύστε άφοβα!
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
