Πρώτο άλμπουμ για τους Γερμανούς Attic λοιπόν και η ακρόαση του έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο προσεκτική (μιας και δεν ήξερα τι να περιμένω) και εκτενής. Για να πω την αλήθεια χρειάστηκε να ακούσω ολόκληρο το δίσκο πάνω από 6-7 φορές για να μπορέσω όχι τόσο να καταλάβω το τι γίνεται μέσα σε αυτό αλλά να είμαι 100% αντικειμενικός. “The Invocation” ο τίτλος αυτού και ένα track – list 10 κομματιών, τα οποία έχουν διάρκεια γύρω στα 50 λεπτάκια! Μια χαρά δίσκος λοιπόν όσων αφορά διάρκειες, κομμάτια κτλ κτλ. Ας περάσουμε όμως στα του δίσκου μουσικά και εικαστικά! Τόσο μουσικά όσο και εικαστικά ¨φέρνουν¨ σε Mercyful Fate του 80-85. Όχι απόλυτα κακό αλλά όταν έχεις να κάνεις με μορφές όπως του King όπως και να το κάνουμε πρέπει να είσαι προσεχτικός. Η φωνή δεν ξέρω αν προσπαθεί να μοιάσει στον King ή απλώς είναι αυτή που είναι αλλά δυστυχώς εμένα δεν μου πολυάρεσε κάτι τέτοιο χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει και τα καλά σημεία της. Τα riff είναι βγαλμένα από το metal των Fate της περιόδου 80-90 αν και σε κάποια σημεία φλερτάρουν και με αυτά των Grave Digger της “Tunes of War” περιόδου. Από εκεί και πέρα ξεχώρισα και αρκετά σημεία τα οποία θα μπορούσαν τουλάχιστον κιθαριστικά να έχουν χρησιμοποιηθεί και από καθαρόαιμα Black Metal συγκροτήματα, ευτυχώς όχι πάρα πολλά! Αρκετές δισολίες και μελωδικά σόλο τα οποία είναι σωστά “τοποθετημένα”, αρκετά καλή παραγωγή αν και θα την ήθελα πιο vintage για το είδος και εν κατακλείδι μια πολύ σωστά δοσμένη αίσθηση του συναισθήματος και των εικόνων που θέλουν να περάσουν. Στιχουργικά δεν θα μπορούσαν παρά να κινούνται και εκεί οι Γερμανοί όσο πιο κοντά στους Fate γίνεται χωρίς όμως να “αγγίζουν” (ίσως να φταίει βέβαια και το γεγονός ότι οι Fate για εμένα είναι και η πρώτη μπάντα που άκουσα εν έτη 1992 και τους έχω ψηλά στην λίστα μου). Ομολογουμένως θα ασχοληθούμε σίγουρα με αυτούς εδώ και στον επόμενο δίσκο τους, ο οποίος αν είναι τόσο προσεγμένος όσο αυτός και ίσως με 2-3 αλλαγούλες να είναι κατά πολύ ανώτερος. Προτείνω σε φίλους της metal της δεκαετίας 85-95 καθώς και σε όσους γουστάρουν Γερμανική σκηνή των mid 90’s. Ξεχώρισα τα “The Headless Horseman” και “Satan’s Bride” χωρίς να σημαίνει πως τα υπόλοιπα δεν αξίζουν της προσοχής σας…
6.5/10
Γιώργος Ραχιώτης
