Ακούγοντας τον δίσκο, θα πρέπει να αναρωτηθώ γιατί δεν είχα έρθει σε επαφή νωρίτερα με την μουσική του John Mitchell, αυτού του διάσημου μουσικού και παραγωγού που συστήνεται στο ευρύ κοινό ως Lonely Robot, ο οποίος έχει συνθέσει εδώ μια ξέφρενη κυκλοφορία, στην οποία ο τρόπος που ερμηνεύει παράλληλα με την πλούσια και κινηματογραφική ποιότητα των κομματιών, σε μαγεύει απλά. Ήρθα τώρα όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ, στον πέμπτο δίσκο του καλλιτέχνη με τίτλο “A Model Life”.
Για όσους είναι νέοι και δεν τους λέει κάτι το όνομα των Lonely Robot, φανταστείτε ότι ο Phil Collins και ο Peter Gabriel αποφάσισαν να κάνουν ένα progressive rock άλμπουμ με κάποια κινηματογραφικά και Dream Theater στοιχεία. Βέβαια η προσωπική του πινελιά σε σχήματα που συμμετείχε όπως οι Arena, οι Frost* και οι Kino δεν λείπουν επ’ ουδενί. Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να το περιγράψω πληρέστερα. Γεμάτο με λεπτές διακυμάνσεις και έξυπνες αλλαγές στα πλήκτρα, το λυρικό περιεχόμενο αυτού του δίσκου είναι εξίσου πλούσιο με τα instrumental σημεία του.
Η κυκλοφορία αυτή σηματοδοτεί μια αξιοσημείωτη μεταβολή στον ήχο σε σχέση με το προ διετίας “Feelings Are Good”, με την σύνθεση των τραγουδιών να είναι και πάλι κορυφαίας ποιότητας. Οι θλιβερές και τρόπο τινά επιστημονικής φαντασίας παρατηρήσεις του μουσικού που χαρακτήρισαν την προηγούμενη κυκλοφορία, αυτή την φορά δίνουν τη θέση τους στις σημερινές ανησυχίες και οιωνούς του κόσμου για το τι πρόκειται να συμβεί μετά την πανδημία με έναν στοιχειωμένο, ειλικρινή και ευάλωτο τρόπο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το άλμπουμ είναι μακράν προσωπικού χαρακτήρα, βγάζοντας προς τα έξω τις φοβίες του με ένα φανταστικό ηχόχρωμα να συντροφεύει από πίσω. Έχει αυτήν την σπιρτάδα που δεν μπορείς να το διακόψεις, αφού σε εγκλωβίζει με μια δίνη που θες να το ακούς αδιάκοπα, από την αρχή ως το τέλος του.
Άλλωστε, ένα από τα θαύματα της μουσικής είναι η ικανότητά της να βοηθά τους ανθρώπους να περάσουν δύσκολες στιγμές, και αυτό συχνά ισχύει τόσο για τους δημιουργούς όσο και για το κοινό. Όταν ενδόμυχα αντιλαμβάνεσαι πως είσαι ένας από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς στο σύγχρονο progressive rock στερέωμα, ένας από τους καλύτερους τρόπους για να αντιμετωπίσεις τις απογοητεύσεις σου και να αναζητήσεις την κάθαρση από αυτές, μπορεί να γίνει μονάχα γράφοντας, ηχογραφώντας και παράγοντας αυθεντική μουσική από καρδιάς. Αυτό έκανε λοιπόν ο John Mitchell. Εξυγιάνει ο ίδιος τον εαυτό του και τις φοβίες του και μέσα από αυτό το κάνει ο ακροατής. Ακούστε το δίσκο αυτό και δεν θα χάσετε. Θα σας μαγέψει.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
