Υπάρχουν πολλές φορές που αναγκαζόμαστε για την δουλειά που κάνουμε στο Greek Rebels να ακούμε πράγματα που είναι πολύ μακριά από το αγαπημένο μας είδος μουσικής. Εκεί είναι που προσπαθούμε να ‘βγούμε’ από τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να μπούμε στην ιδιοσυγκρασία κάποιου που ακούει το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αυτό συνέβη και με τον εν λόγω δεύτερο δίσκο των Αλγερινών / Αργεντινών Devast, “Into Decimated Reality”. Κάπου όμως πρέπει να τραβήξουμε και μια γραμμή στο τι είναι μουσική και στο τι είναι απλά θόρυβος και διάσπαρτες ιδέες πεταγμένες δεξιά και αριστερά χωρίς νόημα. Οι Devast, ανήκουν στο gore brutal technical death metal, μια μουσική σκηνή της οποίας δεν είμαι οπαδός. Παρόλα αυτά μπορώ να κατανοήσω τη μουσική συγκροτημάτων όπως των Dying Fetus (που είδαμε πρόσφατα και στην Αθήνα ), των Psychroptic ή των Necrophagist. Οι Devast όμως ανήκουν σε μια κατηγορία συγκροτημάτων των οποίων τη μουσική ή εγώ δεν καταλαβαίνω ή απλά δεν είναι μουσική. Οπότε, τι να περιμένετε από τo “Into Decimated Reality”; Γουρουνίσια φωνητικά που θυμίζουν Chris Barnes, ακρότητα στη μουσική, κυρίως blastbeats, χωρίς όμως αυτά να είναι το κύριο χαρακτηριστικό, συνεχή εναλλαγή ρυθμών, συνεχή tapping στην κιθάρα και εν συντομία ένα χαοτικό καταιγισμό, που για 25 λεπτά απλά σου παίρνει το κεφάλι, με την καλή ή με την κακή έννοια. Προφανώς ο δίσκος και οι Devast, ανήκουν στην κατηγορία Love It or Hate It. Είμαι σίγουρος ότι οι οπαδοί του πραγματικά ακραίου τεχνικού death metal θα βρουν αρκετές στιγμές που θα τους κάνουν να χτυπηθούν και να βγάλουν αρκετό μίσος από μέσα τους. Συγκρίνοντας τους Devast και το “Into Decimated Reality”, με δίσκους όπως το “Destroy the Opposition”, το “Scepter Of The Ancients” ή το “Epitaph”, των αντίστοιχα προαναφερθέντων συγκροτημάτων, νομίζω ότι ακόμη και οι φίλοι του είδους θα πρέπει να παραδεχτούν, ότι το “Into Decimated Reality” είναι έτη φωτός μακριά σε ποιότητα και σε νόημα. Προσωπικά, είμαι στην κατηγορία Hate It, βρίσκοντας σχεδόν τίποτε το θετικό σε 25 λεπτά που με βασάνισαν. Κάποια πολύ λίγα groove σημεία και η αρκετά τεχνική κιθάρα, που για δευτερόλεπτα ξεκουράζει το αυτί, είναι τα μόνα θετικά σε αυτό το δίσκο. Το να είσαι μόνο ακραίος και τεχνικός δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός. Next please and sorry Panos.
2/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
