Κάθε φορά που βλέπω ότι μια μπάντα παίζει power metal, νομίζω (λανθασμένα πλέον) ότι θα ακούσω κάτι που θα θυμίζει το δυνατό power metal όπως αυτό παιζόταν στα 90s στη Γερμανία ή στην Αμερική. Πάντα ξεχνάω την ύπαρξη του μελωδικού power metal (τυχαία;) που τα τελευταία πολλά χρόνια έχει κυριαρχήσει στο χώρο. Και φυσικά δεν εννοώ ότι στο παρελθόν δεν υπήρχαν μελωδίες στα τραγούδια, προφανώς και όχι. Απλά το μεγαλύτερο μέρος των μελωδικών power metal albums είναι ας πούμε πιο…γλυκανάλατα. Όχι ότι δεν υπάρχουν ωραίες κυκλοφορίες και ωραίες συνθέσεις, απλά μια μικρή απογοήτευση δεν μπορώ να μη τη νιώθω κάθε φορά.
Αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου όταν έβαλα να ακούσω τον καινούργιο δίσκο των Lords Of Black, με τίτλο “Alchemy Of Souls Part I”. Οι Ισπανοί πιστοί στο ραντεβού τους, που τους θέλει να κυκλοφορούν ένα δίσκο κάθε δυο χρόνια, μας παρουσιάζουν την τέταρτη δουλειά τους, με τον Jo Nunez να αναλαμβάνει τα τύμπανα και τον Ronnie Romero να επιστρέφει στα φωνητικά, μετά από μια απουσία λίγων μηνών.
Μετά από αρκετές ολοκληρωμένες ακροάσεις έχω να πω ότι ο δίσκος στο σύνολό του είναι καλοδουλεμένος, υπάρχουν αρκετές ωραίες και πιασάρικες μελωδίες που θα σου μείνουν στο μυαλό (όπως π.χ. τα refrains του εναρκτήριου “Dying To Live Again”, που είναι και ένα από τα hits του δίσκου, και του “Sacrifice”) και φαίνεται ότι όλα τα μέλη έχουν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και τραγούδια που θα μπορούσαν να λείπουν (όπως το “Brightest Star” ή το “Closer To Your Fall”) και υπάρχουν και αρκετές στιγμές που απλά περνάνε χωρίς να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό.
Για παράδειγμα, το δεκάλεπτο “Alchemy of Souls” έχει αρκετά ωραία περάσματα, ειδικά εκεί που γίνεται πιο βαρύ, που βγάζει ένταση και που αναδεικνύει την φοβερή φωνή του Romero αλλά έχει και μεγάλα αργά και μελωδικά σημεία, με μακρόσυρτα φλύαρα κιθαριστικά solos, που θα μπορούσαν να έχουν συμπτυχθεί ώστε να καταστήσουν πιο συμπαγές το τελικό αποτέλεσμα. Στο ίδιο μοτίβο είναι και τα “Deliverance Lost” και “Disease In Disguise” που έχουν πιο βαριά riffs και ξεσηκώνουν λίγο τα πνεύματα αλλά ταυτόχρονα έχουν και αργά και μελωδικά περάσματα που σπάνε την ένταση, κάτι το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά κακό, απλά κρατάνε πολύ.
Ανάμεσα στις καλές στιγμές συγκαταλέγονται τα “Dying To Live Again” και “Sacrifice” που προανέφερα, με τις πιασάρικες μελωδίες τους, τα “Into The Black” και “Shadows Kill Twice”, που αποτελούν την πιο βαριά πλευρά του δίσκου και φυσικά το “Tides Of Blood”. Ίσως το αγαπημένο μου από το δίσκο, το οποίο είναι αργό αλλά εξαιρετικά επιβλητικό, με μια καταπληκτική Dio/Rainbow/Black Sabbath αισθητική, όπου πραγματικά ο Romero δίνει ρέστα.
Γενικά, το “Alchemy Of Souls Part I” είναι μια καλοδουλεμένη και καλοεκτελεσμένη προσπάθεια, με πολλά ωραία σημεία, η οποία όμως κατά την προσωπική μου γνώμη μετριάζεται από τις υπερβολικά μελωδικές και φλύαρες στιγμές. Αν αυτές οι στιγμές είχαν περιοριστεί ή αν είχε δοθεί λίγη περισσότερη βαρύτητα στις συνθέσεις, ίσως μιλάγαμε για ένα πιο στιβαρό album. Βέβαια, αν είστε λάτρης του συγκεκριμένου είδους και σας αρέσουν οι μελιστάλαχτες μελωδίες και solos, τότε θα πρέπει να το τσεκάρετε, γιατί σίγουρα θα σας αρέσει.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]