[Option A]
Οι Memories Of A Dead Man είναι μια μπάντα από την Γαλλία και παίζει ένα είδος post rock/metal/hardcore , οι διαφορές μεταξύ των ειδών αυτών άλλωστε είναι απειροελάχιστες- αν θέλετε μάλιστα βάλτε και έναν post-ά να σας τις εξηγήσει να δούμε τι θα σας πει. Ειλικρινά μέσα σε ένα μήνα που φορτώθηκα με δισκάρες με αποτέλεσμα να απορώ πότε θα βάλω κάνενα τριαράκι να στανιάρω έρχονται αυτοί εδώ να με γεμίσουν ελπίδα ότι θα τα καταφέρω. Όπως έχω ξαναπεί ο τρίτος δίσκος είναι μεγάλο σκαλοπάτι για κάθε μπάντα που σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζει την πορεία της. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκονται και οι MOADM (δεν το ξαναγράφω ολόκληρο με την καμία…) και μάλιστα ο δίσκος αυτός βγαίνει και από καλή εταιρεία του χώρου μας (και όχι του χώρου τους) γεγονός που πραγματικά με κάνει να απορώ. Από την μία πάνε να ακουστούνε post σαν τους A Life Once Lost ας πούμε αλλά τους λείπει η επιδεξιότητα και το groove. Προσπαθούν να παίξουν κάτι με ολίγη από σύγχρονους In Flames και ακούγονται χειρότεροι και από τους… σύγχρονους In Flames. Παλεύουν να βγάλουν την ανάλαφρη ατμόσφαιρα αγαπημένων instrumental και όχι μόνο σχημάτων (βλ. Isis, Afformance, Poison The Well, God Is An Astronaut) και αφήστε να μην πω πως ακούγονται μήπως τρώει και κανένας (ναι.. σκατά!). Κάπου κάπου θα μπορούσε να πει κανείς ότι πάνε να κλέψουν κάτι από τη ρυθμική πολυπλοκότητα των εγχώριων θεών των Gojira, αλλά εδώ είναι που κολλάει η αγαπημένη φράση του πατέρα μου “αν έκαναν όλες οι μέλισσες μέλι…”. Συμπερασματικά γράψαμε πάρα πολλά για κάτι που είναι εντελώς μέτριο, μακριά…
3/10
Τάσος Δεληγιάννης
[Option B]
Εδώ έχουμε ένα γαλλικό συγκρότημα, το οποίο ντεμπουτάρει με αυτό το full length album, ενώ στο παρελθόν είχαν κυκλοφορήσει 2 EP (το 2009 και το 2012). Το είδος που παίζουν είναι, όπως λένε οι ίδιοι, post hardcore/metal, ενώ ο δίσκος τους περιλαμβάνει 12 τραγούδια τα οποία διαρκούν περίπου 68 λεπτά. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να τον ακούσεις αρκετές φορές για να βγάλεις συμπέρασμα. Τα κομμάτια γενικά κινούνται σε slow-mid tempo (με κάποιες εξάρσεις) έχοντας αρκετό groove και συνοχή, χαρακτηρίζονται από σκοτεινή ατμόσφαιρα, έχουν βαριά κιθαριστικά riffs και μπάσο, τύμπανα που κάνουν τα απολύτως απαραίτητα, φωνητικά με μικρές εναλλαγές από καθαρά σε ψιλοαρρωστημένες κραυγές και growling. Σίγουρα οι τύποι έχουν ταλέντο, δεν αντιλέγω. Όμως όσες φορές κι αν άκουσα τον δίσκο, πραγματικά δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, να μου κάνει το “κλικ” ώστε να θέλω να το ξανακούσω. Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα, ακούστε τα “Aurora”, “Wounded Knee” “Draft Of The Second”. Ίσως οι φίλοι/οπαδοί του συγκεκριμένου είδους, εκτιμήσουν αυτή την κυκλοφορία πολύ περισσότερο από εμένα.
5.5/10
Διονύσης Τσέπας
