Οι Moon Reverie σχηματίστηκαν από τον Luca Poma, και ύστερα από εφτά χρόνια με συναυλίες παρουσιάζουν το πρώτο τους album. Ο έμπειρος κιθαρίστας, έχοντας περιοδεύσει με πολλούς καλλιτέχνες, αποφάσισε το 2012 να προχωρήσει στην δημιουργία της δικής του μπάντας με σκοπό την σύνθεση προσωπικού υλικού με το ύφος που τον χαρακτηρίζει. Ο ίδιος είναι ο εγκέφαλος της μπάντας, καθώς έχει γράψει στίχους και συνθέσεις και είναι πίσω από την ηχογράφηση των έγχορδων, των επιπρόσθετων πλήκτρων και των συνοδευτικών φωνητικών.
Το μουσικό ταξίδι που μας επιφυλάσσουν έχει διάρκεια δώδεκα κομμάτια και ξεκινά με το “Into Glory”, που είναι μια μονόλεπτη επική εισαγωγή με επίκεντρο την κιθάρα. Έτσι λοιπόν, μας συστήνουν στο ύφος της μπάντας με ευχάριστο χαρακτηριστικό τα γλυκά νεοκλασικά στοιχεία ηχογραφημένα με ακουστική κιθάρα, επιβεβαιώνοντας την ιταλική τους καταγωγή. Κατά κύριο λόγο ο ήχος είναι heavy metal με μερικά έντονα power μέρη. Τα βασικά αντρικά φωνητικά σε μεσαίες συχνότητες επενδύουν τις μελωδίες, ενώ έχουν και ψηλή power έκταση όπου απαιτείται. Τα τραγούδια είχαν διάρκεια πάνω από πέντε λεπτά και σε μερικά αισθάνθηκα μια επαναληψιμότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα επτάλεπτα “Say forever” και το “In My Heart”, που ήταν σαν να ξανάπαιζαν από την αρχή και δεν λέγαν να τελειώσουν.
Προς το τέλος συναντάμε το “End Of Times” με όμορφη ισορροπία στις αλλαγές τις έντασης και της αγριότητας του παιξίματος. Τα νεοκλασικά solos το ανέδειξαν ιδιαίτερα, σε συνδυασμό με τα επιδέξια τύμπανα και μπορώ να πω ότι ξεχωρίζει. Στο τέλος υπάρχει το “Moon Reverie Suite”, που απογειώνει το album με πρωταγωνίστρια την κιθάρα, δίνοντας όμως και στο αρμόνιο χώρο να ακουστεί με ήχο εκκλησιαστικού οργάνου. Το τραγούδι θα γαληνεύσει με ακουστική κιθάρα και θα αγριεύσει ξανά προσφέροντας μας ένα μοναδικό επικό metal σολιστικό ρεσιτάλ.
Άκουσα ενδιαφέρουσες μελωδίες και αξιόλογες ικανότητες των μουσικών σε χαλαρά αλλά και έντονα παιξίματα, απλά αισθάνθηκα μια μονοτονία στο πέρασμα του χρόνου, που θα μπορούσε να σπάσει με περισσότερες δυναμικές συνθέσεις όπως το “On The Edge”, και εναλλαγές στο ρυθμό. Το τέλος είναι μοναδικό, αλλά η ενδιάμεση πορεία όχι ιδιαίτερα. Θα ήθελα καλύτερη αξιοποίηση της μεγάλης διάρκειας των τραγουδιών από αυτούς του έμπειρους συντελεστές.
7/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
