Το προ πενταετίας ντεμπούτο των Mütterlein, “Orphans Of The Black Sun”, μου είχε τραβήξει την προσοχή και σε μουσικό επίπεδο αλλά και επειδή πρόκειται για one-woman project της Marion Leclercq (ex-Overmars). Εκείνο το album ήταν ενδιαφέρον σε όλα τα επίπεδα και ανυπομονούσα να ακούσω τη συνέχεια. Το “Bring Down The Flags” όμως κάπου με απογοήτευσε.
Δεν είναι τόσο η μικρή αλλαγή κατεύθυνσης αλλά κυρίως ότι αυτή δεν επιτελέστηκε με επιθυμητό τρόπο (για εμένα) για το ύφος και το χαρακτήρα της μουσικής. Εκεί που το ritualistic doom βασιζόταν περισσότερο στις υφές του post-punk, εδώ βασίζεται περισσότερο στον αφιλόξενο και άγονο χαρακτήρα του dark ambient, των industrial ρυθμών και μιας έντονης black ατμόσφαιρας. Το post-punk δεν έχει αποβληθεί εντελώς από το χαρακτήρα της μουσικής αλλά έχει μεταβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου.
Το πρόβλημα με το δίσκο λοιπόν είναι ότι σε πολλά σημεία μοιάζει στάσιμος. Αυτό παρατηρείται κυρίως στα μινιμαλιστικά και ambient περάσματά του, τα οποία είναι τόσο μονότονα που καταντάνε μαρτύριο. Εκτός αν η καλλιτέχνιδα ήθελε να πετύχει μια μορφή αφιλόξενης μουσικής με τη συγκεκριμένη έκφραση, οπότε πάω πάσο. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό το καταφέρνει εξίσου καλά όταν οι συνθέσεις αυξάνουν ρυθμό και ένταση και καθίστανται εξίσου αφιλόξενα και άγονα, παρ’ όλο που τα συγκεκριμένα σημεία είναι εντελώς in-your-face.
Οπότε, μπορεί μουσικά ο δίσκος να διακυμαίνεται μεταξύ ειδών και ρυθμών, όμως το συναίσθημα παραμένει παντού το ίδιο. Και μιλάμε για ένα συναίσθημα αφιλοξενίας, πόνου και μιζέριας. Αυτό τουλάχιστον καταφέρνει να το μεταδώσει αλλά σε σημεία δεν το κάνει με επιθυμητό για πολλούς (εμού συμπεριλαμβανομένου) τρόπο. Που σημαίνει ότι το target group αυτού του δίσκου αναγκαστικά μικραίνει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Σα δουλειά είναι πολύ καλοδουλεμένη αλλά εγώ δε μπορώ να το απολαύσω, επειδή το σύνολο έχει, αυτό που αποκαλώ εγώ, πολλά κενά αέρος. Αλλιώς ο βαθμός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
