Πραγματικά χαίρομαι όταν πετυχαίνω τέτοιους δίσκους! Οι Νailed To Obscurity πετυχαίνουν άριστα ένα πανέμορφο κράμα μελωδικού death με επιρροές από Edge Of Sanity, Paradise Lost και όχι μόνο! Δεν θα αρχίσω να αναφέρω συγκροτήματα αλλά γιατί δεν έχει νόημα, έχουν την δική τους ταυτότητα, αρτιότητα στο παίξιμο, άριστη παράγωγη από τον Victor Santura (Triptykon) μελαγχολία εκεί που πρέπει (χωρίς να προσπαθούν… απλά το έχουν!) και… Δύναμη! Σε κρατάνε, σε παίρνουν μαζί τους και απλά σε κάνουν να ρουφάς τον δίσκο.
Είναι ο τέταρτος τους δίσκος των Γερμανών μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και είναι αυτό που λένε, τα καλά πράγματα αργούν να γίνουν. Τα φωνητικά του Raimund Ennenga έχουν δύναμη, όγκο (μου θυμίζει λίγο ώρες ώρες τον Dan Swano των Εdge Of Sanity στο υπέροχο “Crimson”) οπού εξορκίζει τους δαίμονες του και τον πόνο με οργή και όχι κλάψα. Οι κιθάρες μελωδικές εκεί που πρέπει και η ατμόσφαιρα του δίσκου; Τέλεια!
Είναι αρκετά σημαντικό να μπορεί να βγαίνει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αυθεντικό, πονεμένο χωρίς να το ακούς και να το νιώθεις ψεύτικο… Δεν χρειάζονται γυναίκεια φωνητικά, εφέ, βιολιά κτλ… Μόνο “balls” και να βγάλεις τον βαθύτερο πόνο και συναίσθημα πάνω στο κομμάτι και αυτό το πετυχαίνουν τέλεια.
8.5/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
ulvergr@ linuxmail.org
