Πραγματικά ανυπομονούσα να φτάσει στα χέρια μου η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Όχι μόνο γιατί η αναμονή εννέα χρόνων από το προηγούμενο μνημείο thrash ουγκανίλας “Rise, Vulcan Spectre” ήταν τεράστια αλλά και γιατί οι Νορβηγοί κατά τη γνώμη μου είναι μια από τις κορυφαίες thrash μπάντες του σήμερα, αν όχι η κορυφαία.
Και αυτός ο δίσκος είναι το τρίτο και φαρμακερό τους χτύπημα. Το επιστέγασμα της πορείας τους μέχρι σήμερα, η απόλυτη επιβεβαίωση όσων έγραψα παραπάνω και μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του thrash metal. Από που να ξεκινήσω ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν για ποιο κομμάτι να μιλήσω μιας και ο δίσκος έχει αποκλειστικά και μόνο κομματάρες που είναι ικανές να σε κάνουν να διαλύσεις ό,τι εύθραυστο υπάρχει στο σπίτι. Η μπάντα έχει ωριμάσει, αλλά με τρόπο που της πάει. Στην τελική κανείς δε θέλει progressive Nekromantheon (πνίγηκα μόνο που το έγραψα) αλλά αυτός ο δίσκος είναι η απόλυτη φυσική εξέλιξη της μπάντας.
Η μπάντα έχει ανέβει ξεκάθαρα σε τεχνικό επίπεδο και αυτό φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που χειρίζεται τα solos της. Συνήθως σε έναν επιθετικό thrash δίσκο, δεν δίνεται και πολλή σημασία στα solos αλλά οι Nekromantheon δείχνουν για ποιο λόγο πρέπει να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη μας γράφοντας το ένα εξαιρετικό solo πίσω από το άλλο. Μη ρωτήσετε αγαπημένα, πραγματικά αδυνατώ να διαλέξω! Όσο για την παραγωγή, είναι η κλασική των δύο προηγούμενων δίσκων, χωρίς να ακούγεται γραφική και ρετρολαγνική ενώ ακούμε και το γνωστό echo των φωνητικών.
Γενικά ο δίσκος είναι το ένα βήμα παραπάνω που χρειαζόταν η μπάντα χωρίς να χάσει την ταυτότητά της. Και βασικά εδώ όχι απλά δεν την έχασε αλλά για μένα τη βρήκε. Οι Nekromantheon πλέον παίζουν σαν Nekromantheon. Έχουν μετατραπεί από ένα πολύ καλό σχήμα-φόρος τιμής στους παλιούς Kreator, Sodom και Destruction σε ένα συγκρότημα που έχει όλα τα φόντα να γίνει κλασικό και να αφήσει εποχή. Μέχρι και blast beats κατάφεραν και έβαλαν οι αθεόφοβοι. Σε thrash metal blast beats.
Λοιπόν, φτάνουν τα πολλά-πολλά, δε θα καθόμαστε να κάνουμε κριτική στους Nekromantheon τώρα. Αν θέλετε να ακούσετε όντως μια μπάντα που πατάει πάνω στις κλασικές ακραίες φόρμες του thrash και φτιάχνει ένα δικό της στυλ που ξεφτιλίζει για πλάκα σαλτιμπάγκους που την είδαν thrash revival και σαπάκια που βγάζουν κοινότυπες βλακείες και παίρνουν προβολή επειδή είναι μεγάλες μπάντες, απλά κλείστε την κριτική και βάλτε το δίσκο στο τέρμα. Μακάρι αυτός ο δίσκος να ακουστεί έστω στο μισό από ότι ακούγονται οι πρόσφατες βλακείες από διάφορους συνταξιούχους. Κυρίως γιατί αυτοί μας έχουν αφήσει χρόνους, ενώ οι Nekromantheon ήρθαν για να μείνουν. Θάνατος!
9,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
