Θα πω την πικρή μου αλήθεια. Τους Newman δεν μπόρεσα ποτέ να τους μελετήσω όσο ήθελα. Άλλωστε προέρχονται από μία εποχή όπου το AOR/melodic rock περνούσε μία σταδιακή παρακμάζουσα περίοδο, μέσα σε εκείνη τη mid ‘90s alternative και industrial λαίλαπα που είχε ήδη αποτελέσει ταφόπλακα για το είδος. Οι εν λόγω Βρετανοί παρέμειναν θαμμένοι κάτω από τόνους αδιαφορίας δίχως να μάθουμε ποτέ αν υπήρχε κάτι καλό που είχαν προσφέρει. Κανένα πρόβλημα όμως, καθώς γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχουν οι “best-of” συλλογές;
Τo “Decade II” είναι το δεύτερο μέρος μιας συλλογής που καλύπτει γενναιόδωρα όλες της περιόδους της μπάντας, από το μακρινό πια 1996 μέχρι και σήμερα. Άλλωστε 12 albums δε συνοψίζονται σε ένα απλό δισκάκι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διπλό album 34 συνολικά κομματιών από τη δεύτερη δεκαετία ύπαρξης των Newman. Το πρώτο CD ξεκινάει από το “Primitive Soul” του 2007 και μέσα σε 17 τραγούδια καλύπτει τα πάντα μέχρι και το “The Elegance Machine” του 2015. Στο μεσοδιάστημα αυτό εντοπίζεις τη φανερή προσαρμογή του Steve Newman στα μεταγενέστερα δεδομένα, όπου έμφαση δίνεται περισσότερο στη μελωδία και όχι τόσο σε catchy refrains. Το δεύτερο CD περιέχει άλλα 17 κομμάτια εκ των οποίων άλλα κατάφεραν να ηχογραφηθούν χωρίς να συμπεριληφθούν σε κάποια επίσημη κυκλοφορία, άλλα κυκλοφόρησαν μόνο ως κομμάτια αποκλειστικά ως bonus σε γιαπωνέζικες εκδόσεις και άλλα που δόθηκαν σε άλλους καλλιτέχνες. Και μάλλον εδώ θα βρεις την όποια συλλεκτική αξία μπορεί να διαθέτει αυτή η συλλογή. Μουσικά τώρα, οι συνθέσεις δεν κρύβουν ιδιαίτερες εκπλήξεις και τοποθετούνται ηχητικά κατά βάση στην early-90s «δεύτερη γενιά» του hard rock με αισθητική τύπου Jaded Heart (κυρίως) και Steel Dawn (λιγότερο) με ελαφριά προτίμηση στα πλήκτρα και τα ultra μελωδικά solos. Και αυτό επαρκεί. Μην ξεχνάμε πως παλεύανε ενάντια στο ρεύμα.
Παρόλο που μερικοί ενδεχομένως μπορεί να θεωρήσουν προκλητικό το γεγονός πως ένα τόσο μικρομεσαίο όνομα όπως οι Newman κυκλοφορούν ένα τόσο εκτενές “best-of”, ωστόσο τέτοιες συλλογές πιστεύω πως χρειάζονται αν θες να ψάχνεσαι συνεχώς στο AOR στερέωμα. Αν μιλούσαμε για κάποια συλλογή mainstream ονομάτων όπως π.χ. Def Leppard ή KISS τότε η ανουσιότητα θα ήταν μονόδρομος. Οι Newman όμως δεν είναι ούτε πλατινένια, ούτε διάσημη -στα όρια επιχείρησης- μπάντα. Είναι ένα underground σχήμα που έτυχε άδικης μεταχείρισης σε μία εποχή που αδικήθηκε. Και το “Decade II” θα μπορούσε να είναι και μία μορφή, ας πούμε, εξιλέωσης.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
