Οι Öblivïon είναι μια νεοσύστατη μπάντα από παλιούς όμως γνώριμους της euro-metal σκηνής και δη της Γαλλίας. Η ROAR λοιπόν δημιούργησε στο δισκογραφικό της εργαστήριο μια τύπου all-star metal band αποτελούμενη από τους Jo Amore (Now Or Never, Temple Of Dio, ex-Nightmare) στα φωνητικά, David Amore (ex-Nightmare) στα τύμπανα, Markus Fortunato (Fortunato, ex-MZ) στο μπάσο, Steff Rabilloud (Urgent, Hey Stoopids, Eye On Maiden, ex-Nightmare) και Florian Lagoutte (ex-Despairhate, ex-Fenrir, Forsaken World) στις κιθάρες. Το αποτέλεσμα αυτής της σύντηξης είναι το “Resilience”, το οποίο είναι ένα αμάλγαμα μελωδικού power και hard rock στα γνωστά “ευρωπαϊκά” πλαίσια που μας έχουν συνηθίσει εταιρίες σαν την Roar ή την ιταλική Frontiers.
Το “Resilience” ηχογραφήθηκε στο Peek Studio της Νότιας Γαλλίας με παραγωγό τον Pat Liotard (Nightmare, Now Or Never) ενώ συνοδεύεται και με ένα live DVD από την εμφάνιση της μπάντας στο Leym’Fest στις αρχές του Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους. Επί της ουσίας λοιπόν το άλμπουμ ξεκινά με μια εντυπωσιακή –ομολογουμένως- instrumental power εισαγωγή που μου άνοιξε την όρεξη για να ακούσω τι θα ακολουθήσει. Το “Honor and Glory”, που αποτελεί επί της ουσίας το πρώτο κομμάτι του δίσκου μετά το intro ξεκινά με ένα πολύ ωραίο neo classical- power μουσικό θέμα, και σε βάζει πολύ ωραία στο κλίμα της μπάντας. Το άλμπουμ γενικά κινείται σε κλασσικούς Power ρυθμούς και μουσικές φόρμες αλλά δυστυχώς δε συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό μέχρι το τέλος του άλμπουμ αποτέλεσμα όσο περνά η ώρα να χάνεις όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον σου για αυτό που ακούς.
Η παραγωγή του άλμπουμ είναι αρκετά καλή, και η φωνή του Jo σε πολύ καλή φόρμα, ενώ όπου υπάρχουν πλήκτρα είναι πάρα πολύ ωραία και ενδιαφέροντα. Τα παραπάνω όμως δεν αρκούν για να σώσουν το “Resilience” από τη μετριότητα. Έκατσα και είδα και το DVD με τη ζωντανή εμφάνιση της μπάντας προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που δε μου αρέσει…. και νομίζω πως το ανακάλυψα. Η μπάντα έπαιζε πολύ καλά, αλλά φαινόταν ότι προσπαθούσε να δείχνει “ροκ-μέταλ (ή όπως αλλιώς θες πεσ’ το…)” και το βλέμμα τους έδειχνε πως δεν πίστευαν σε αυτό που κάνουν. Σαν να ήταν υπάλληλοι κάποιου άλλου. Το πρόβλημα με το “Resilience” και ενδεχομένως και με τους ίδιους τους Öblivïon, είναι πως δεν είναι “πραγματική” μπάντα, ούτε καν project των μουσικών, αλλά πρόκειται μάλλον για project του marketing division της δισκογραφικής τους. Έτσι το συνθετικό αλλά και εκτελεστικό αποτέλεσμα είναι μέτριο γιατί νοιώθεις ότι τα κομμάτια γράφτηκαν κατά παραγγελία και όχι από την ανάγκη των μουσικών για καλλιτεχνική έκφραση, ενώ εκτελεστικά η μπάντα καταφεύγει σε κλισέ και πεπατημένα μονοπάτια εντυπωσιασμού σε μια προσπάθεια να κερδίσουν τον ακροατή αλλά και να μην “ξεπεράσουν τα όρια του είδους”. Ακόμη και το δελτίο τύπου της δισκογραφικής πλασάρει τους Öblivïon σαν να είναι κάποιο προϊόν “με μπλε και πράσινους κόκκους”. Μου θυμίζει διαφήμιση από θεατρικό avant garde που σε καλεί να δεις κάτι αξιοπερίεργο ή τους “καλύτερους ηθοποιούς του κόσμου” και άλλες τέτοιες βαρυσήμαντες εκφράσεις.
Κλείνοντας θα έλεγα πως τo “Resilience” είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος, που δυστυχώς δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στον ακροατή ή να προτείνει κάτι νέο στο είδος του, αλλά ακούγεται ευχάριστα για όσο μπορεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Αν αυτοί οι ταλαντούχοι μουσικοί που απαρτίζουν τους Öblivïon αποφασίσουν να πάρουν πιο σοβαρά το ρόλο τους και να μην αντιμετωπίζουν τη μουσική και την τέχνη σαν δουλειά, θα κάνουν εξαιρετικά πράγματα.
6/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
