Καθαρό doom metal από το 1995 μέχρι σήμερα, 4 album, 4 διαφορετικές δισκογραφικές, πολλές αλλαγές στο line-up, πολύ πάθος και καμία διαπραγμάτευση. Οι October Tide ξεκίνησαν σαν side project των Katatonia, από τους Jonas Renkse και Fred Norman, με τον τελευταίο να παραμένει έως τώρα κιθαρίστας της μπάντας μαζί με τον αδερφό του Mattias Norman (επίσης ex-Katatonia) στο μπάσο. Τρία χρόνια μετά το “A Thin Shell” έρχεται το “Tunnel Of No Light” για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα (ίσως αυτή τη φορά και πιο σταθερό), το οποίο φαίνεται διστακτικό, αρκετά ‘εκ του ασφαλούς’, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ωραίος δίσκος βέβαια. Πιο αναλυτικά, η αλλαγή από τα προηγούμενα album είναι προφανέστατη, έχουμε ένα mainstream doom album, προβλέψιμο σχεδόν παντού, dark-ίλα ναι, ωραία growls ναι, μελαγχολικό ναι, δεν γίνεται βαρετό σαν σύνολο, αλλά άμα δεν έχεις όρεξη χάνεις εύκολα το ενδιαφέρον, παρόλα αυτά κάθε κομμάτι συνεχίζει να έχει το χαρακτήρα του, είναι απλοϊκό για το είδος (πλέον) και έχει τη normal διάρκεια πάλι για το είδος, οι μελωδίες ‘κλασσικές’, ατμοσφαιρικές με ένα γοτθικό touch σταθερής αξίας. Γενικό συμπέρασμα: είναι ένα album το οποίο ουσιαστικά δεν προσφέρει κάτι και δεν το λέω με κακία ή κάποια προκατάληψη, απλά υπάρχει ΑΠΛΑ για να υπάρχει. Ακούγεται πολύ ευχάριστα, αλλά δεν κάνει αίσθηση, δεν σου αφήνει μετά αυτό το “Πω, τί άκουσα τώρα;”, “Πω, τι έπαιξαν οι τύποι;” κλπ, κλπ. Δεν τους αδικώ καθόλου όμως, κάθε μπάντα από τα 90s που έχει βγάλει album από το 2011 και μετά, έχει επιλέξει το mainstream, ασφαλή δρόμο και είναι επιφυλακτική, γιατί για κάποιον ανούσιο λόγο (μάλλον αυτή τη φάση που κάναμε λάθος στην πορεία της εξέλιξης, αλλά είναι αργά να πάμε πίσω) αναγκάζεται να προσαρμοστεί σε μια εποχή, στην εποχή του ότι να ‘ναι, με την οποία δεν έχει και δείχνει ότι δεν θέλει να έχει (και καλά κάνει) καμία επαφή. Κομμάτια που ξεχώρισα: “Wounds To Come”, “Emptiness Fulfilled”, “Caught In Silence” και “In A Hopeless Pursuit”. Είναι διαθέσιμο σε CD και βινύλιο (LP). Δεν χάνεται τίποτα να το ακούσετε, είναι normal και ευχάριστο όπως και να’ χει.
6.5/10
Ελένη Φιλιππούση
