Οι Omission είναι αυτό που λέμε μία πολύ καλή Thrash μπάντα (με ελάχιστα Speed στοιχεία), όμως της σειράς. Έρχονται από την Ισπανία, μια χώρα με πραγματική παράδοση σε Speed (κυρίως) και Thrash κάθε καΐλικου τύπου από την αρχή των αιώνων. Εδώ τους ακούμε στην δεύτερη (επίσης έχουνε και κάμποσα Demos, Splits και ένα Best στο ενεργητικό τους) ολοκληρωμένη τους δουλειά που κινείται στις ίδιες επιρροές με την πρώτη αλλά είναι αρκετά πιο ρετουσαρισμένη τόσο συνθετικά όσο και ηχητικά χωρίς όμως να χάνει αυτή την αίσθηση ‘βρώμας’ που προάγει η μπάντα. Ήχος που θυμίζει κυρίως παλιούς Kreator και από εκεί και πέρα Slayer στα δύο πρώτα και Whiplash ενώ κάποια κομμάτια λοξοκοιτάνε και προς Metallica μεριά, πάλι από τα δύο πρώτα (εμένα σε κάποια σημεία μου θύμισαν και κάτι από Hypnosia και Inquisitor). Τα γκάζια είναι μονίμως ψηλά και δικασίδια με blastbeats διαδέχονται βαρβάτες κοφτερές riffάρες που σπάνε κόκαλα! Υπάρχουν βέβαια και αρκετές ωραίες εισαγωγές και γέφυρες μέσα στα κομμάτια και ειδικά όσον αφορά τις εισαγωγές υπάρχουν και κάποιες πολύ ψαρωτικές – μελωδικές που βέβαια εξελίσσονται σε δαιμονισμένους κόμματους! Αρρωστημένα σολίδια επίσης διάχυτα σε όλα τα μήκη των συνθέσεων ενώ επίσης υπάρχουν και μελωδικές κιθάρες διάσπαρτες! Γενικά πολύ old-school κατάσταση, με Thrash παιγμένο όπως το έχουμε συνηθίσει και έχει τσιμεντοποιηθεί στο αφτί μας και πραγματικά φαίνεται να το νοιώθουν τα παιδιά καθώς εάν ξεπεράσεις τα αρκετά περίεργα φωνητικά (τα οποία προσωπικά δε με χάλασαν καθόλου) τότε οι παλλαπλοί οργασμοί είναι σίγουροι. ΑΛΛΑ μέχρι εκεί… ναι μεν όλα ακούγονται ρόδινα αλλά μόλις τελειώσει ο δίσκος λίγα είναι αυτά που πραγματικά σου έχουν εντυπωθεί στην μνήμη. Δυστυχώς ενώ μιλάμε για μπόλικη πώρωση καθ’ όλη τη διάρκεια της κυκλοφορίας αξιομνημόνευτα κομμάτια μπορώ να θεωρήσω μόνο τα ‘Here We Stand’, ‘You Can’t Hide’, ‘Fucking Alone’ και ‘A Field Sowed of Coffins’. Όπως και να ‘χει αν του δώσεις αρκετές ακροάσεις ξεκλειδώνεις σιγά σιγά περισσότερα ωραία στοιχεία! Όσοι γουστάρουν παλιομοδίτικες καταστάσεις να σπεύσουν πάντως ΑΝΕΤΟΤΑΤΑ.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
