Thrash – Death, όπως γινόταν παλιά, από την Νορβηγία, συγκεκριμένα από την πόλη των Darkthrone και πάρα πολύ καλό μάλιστα. Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται λίγο περιέργο τέτοιου είδους μπάντες να ξεπετάγονται από την Νορβηγία (καθώς δεν είναι οι μόνοι οι Nekromantheon, ίσα ίσα αποτελούνται από μέλη άλλων μπαντών που παίζουν το ίδιο είδος), στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου καθώς εκεί στην υπερβόρεια χώρα κατά τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 80, δύο ήταν οι σκηνές που άνθιζαν. Μια η γνωστή Power – Progressive με τότε TNT, Artch κλπ και δεύτερη η πολύ πιο underground τότε Thrash, στα όρια του Blackened Thrash ή Thrashodeath, σκηνή από τους κόλπους της οποίας ξεπετάχτηκαν και μπάντες όπως 666 και Mayhem για να ετοιμάσουν τον ερχομό του περίφυμου Second Coming of Black Metal όμως ξεπετάχτηκαν και πάρα πολλές μπάντες οι οποίες δεν κατάφεραν να προχωρήσουν δισκογραφικά και έμειναν στα Demos… Με τέτοια κληρονομιά από πίσω, με επιρροές από Slayer (κάργα), Sadus και Sepultura και με ήδη έναν καλό πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο στο ενεργητικό τους πριν περίπου δύο χρόνια (και ένα πολύ καλό EP) λογικό να περιμένεις αποτελέσματα καταστροφικού επιπέδου. Και ναι έτσι είναι!! Μιλάμε για έναν μανιασμένο πανδαιμόνιο που φέρνει στα αφτιά μου σε πρώιμους Slayer, Exumer στα γρήγορα τους και Possessed (όσον αφορά κυρίως την Evil διάθεση των κομματιών ή οποία είναι πιο έντονη σε αυτόν τον δίσκο). Όσον αφορά τη στιχουργική, διαπραγματεύονται διάφορα θέματα που αγγίζουν μέχρι και την Ελληνική μυθολογία (ελληνικό και το όνομά τους). Οι ταχύτητες είναι πάντα ψηλά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η μουσική δεν αναπνέει. Ναι ο δίσκος είναι πολύ μονοδιάστατος… Τρελαμένο Thrash μονότερμα! Και δε θυμάμαι όμως ποτέ αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα όταν γίνεται σωστά! Και γίνεται στην προκειμένη περίπτωση καθώς αρρωστημένα leadακια και σολίδια που βγήκαν από το τρελοκομείο, εμπλουτίζουν συνεχώς τις συνθέσεις του δίσκου. Οι οποίες συνθέσεις είναι επίσης πολύ καλές και αν έπρεπε να διαλέξω κάποιες που αγγίζουν το επίπεδο της τελειότητας, αυτές θα ήταν στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, στο ‘Twelve Depths of Hades’ και στο εμβατηριακό ‘Embrace The Oracle’. Τελικώς ένας τρομερός δίσκος και κατά την άποψη μου άνετα συγκρινόμενος με τα γνωστά μεγαθήρια του χώρου! Και επίσης αν και ξέρεις τι περιμένεις να ακούσεις, άμα γουστάρεις αυτό που περιμένεις, ε, δεν υπάρχει περιπτώσει να μη σε πορώσει!
8.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
