Δεν θυμάμαι πόσες φορές το έχω πει αλλά θα το ξαναπώ και εδώ: αν τα live albums με αφήνουν αρκετά αδιάφορο, η σχέση μου με τα instrumental albums είναι αυτή της αγάπης/μίσους. Τα θεωρώ σε μεγάλο βαθμό τίποτα παραπάνω από μια επίδειξη δυνάμεων. Φλύαρα και κουραστικά, απευθύνονται πρακτικά σε άλλους μουσικούς μόνο. Φυσικά ο κανόνας δεν θα ήταν κανόνας αν δεν υπήρχαν και οι εξαιρέσεις.
Το ποιος είναι ο Paul Gilbert με λίγα λόγια…μουσική ιδιοφυία, βιρτουόζος, η κιθάρα των Racer X και Mister Big. Έχει ένα μακρύ κατάλογο από προσωπικές κυκλοφορίες αν και η αλήθεια είναι ότι του πήρε αρκετό καιρό για να βγάλει αυτό το νέο album. αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ παίζει τα πάντα και έχει κάνει και την παραγωγή. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;
Αν το “Werewolves Of Portland” ήταν ταινία, θα ήταν μάλλον ένα αλληγορικό θρίλερ που ίσως και να είχε και…λυκάνθρωπους μέσα. Θα ήταν διακριτική αλλά κατά βάση θεότρελη. Θα ήταν μια ταινία που σίγουρα θα ήθελα να δω. Πως αυτό μετουσιώνεται σε μουσική θα μου πείτε τώρα. Πολύ απλά. Αν ένας βιρτουόζος κιθαρίστας έγραφε παιχνιδιάρικες συνθέσεις που κατά βάση θα ήταν prog αλλά από και πέρα anything goes τότε αυτός θα έπαιζε σαν τον Paul Gilbert. Τεχνικός, πολύπλοκος, παιχνιδιάρης όχι όμως φλύαρος. Κάθε νότα έχει έναν λόγο ύπαρξης.
Ας αναφερθώ και σε μερικά κομμάτια. Το εναρκτήριο “Welcome North Dakota!” μπαίνει θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει η…North Dakota αν ήθελε να πει «να, δείτε, είμαστε cool εδώ». Το ομώνυμο είναι παιχνιδιάρικο και εντυπωσιακά τεχνικό χωρίς όμως υπερβολές. Το “Professorship A The Leningrad Conservatory” είναι…ε, τι να πω τώρα. Τσαχπίνικο και πανέμορφο.
Με άλλα λόγια, μιλάμε για πραγματικές συνθέσεις στις οποίες άνετα θα μπορούσε να πατήσει και ένας τραγουδιστής πάνω. Ο Paul Gilbert μου προσφέρει αυτό που προσωπικά θα ήθελα να ακούσω σε ένα instrumental album. Καλοπαιγμένη μουσική με λόγο ύπαρξης παραπάνω από το απλά να πω «α, κοίτα τι ωραία που παίζει».
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
