Οι Σουηδοί Starblind κατάφεραν να με εκνευρίσουν σε τεράστιο βαθμό με την τέταρτη κυκλοφορία τους που φέρει τον τίτλο “Black Bubbling Ooze”. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα: δημιουργήθηκαν το 2013 στη Στοκχόλμη, κυκλοφορήσαν τα albums “Darkest Horrors” (2014) και “Dying Son” (2015), άλλαξαν τραγουδιστή με τον Mike Stark να φεύγει και τον Marcus Sannefjord Olkerud να έρχεται, ακολούθησε το album “Never Seen Again” (2017) για να φτάσουμε στο 2020 και την κυκλοφορία του “Black Bubbling Ooze”.
Ωραία τα ιστορικά αλλά δε σας είπα τι παίζουν και γιατί με εκνεύρισαν, θα αναρωτηθείτε δικαίως. Η απάντησή μου είναι ότι δεν ξέρω τι έκαναν στους προηγούμενους δίσκους τους αλλά στο “Black Bubbling Ooze” ακούγονται σαν μια tribute μπάντα των θεών Iron Maiden.
Τα πάντα μα τα πάντα ακούγονται σαν Iron Maiden σε βαθμό κακουργήματος! Ο τρόπος που τραγουδά ο Marcus Sannefjord Olkerud, οι κιθάρες των Björn Rosenblad και Johan “J.J.” Jonasson, ο ήχος του μπάσου του Daniel Tillberg, το παίξιμο του Zakarias Wikner στα drums, η δομή, τα riffs, τα solos και τα refrains των τραγουδιών των Starblind, τα πάντα όλα λέμε Iron Maiden. Και δεν μιλάμε για απλή επιρροή μιλάμε για ξεπατίκωμα γιατί ολόκληρα σημεία των τραγουδιών των Starblind θα σας φέρουν στο μυαλό συγκεκριμένα τραγούδια των τρισμέγιστων. Κατανοητή η αγάπη, η λατρεία και η αρρώστια για τους Iron Maiden και Up The Irons και τα συναφή αλλά ίχνος προσωπικότητας;
Πραγματικά δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου δίσκου, αν κάποιος θέλει να ακούσει Iron Maiden θα βάλει ένα δίσκο τους, δεν θα την ψάξει σε κλώνους. Αν είσαι τέρμα άρρωστος Maiden-άκιας που θέλεις να ακούσεις τα πάντα, μα τα πάντα, που έχουν σχέση με τους τεράστιους και κάθε μπάντα και μπαντούλα που έχουν επηρεάσει, άκουσε τους Starblind. Οι υπόλοιποι μακριά. Από εμένα είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ και η τρίαινα χαριστική.
3/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
