Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Παιδιά σοβαρά, αυτό το album με έχει προβληματίσει όσο με έχει συγχύσει. Διαβάζοντας το όλο concept του δίσκου, “Cosmic Revelations”, που είναι στην ουσία ένα ταξίδι μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη και όλοι οι ήχοι και οι εικόνες που συνθέτουν τη σκέψη, φαντάστηκα πως θα είναι κάτι πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό. Αντί αυτού, άκουσα οκτώ κομμάτια, τεράστιας διάρκειας, αν λάβουμε υπ’ όψιν το πόσες συγχορδίες αλλάζει το καθένα (ελάχιστες πραγματικά για τραγούδια που κρατάνε οκτώ και δέκα λεπτά) και το πόσοι ηλεκτρονικοί ήχοι ακούγονται στο καθένα. Που ακόμα και αυτοί δεν έχουν καμία συνοχή, ούτε μεταξύ τους, ούτε με την υπόλοιπη ας πούμε ενορχήστρωση.
Και εντάξει, πες ρε παιδί μου πως το album παρουσιάζει μία άποψη και μία λογική την οποία εγώ δεν μπορώ να καταλάβω για κάποιο λόγο, σε ένα-δύο κομμάτια. Μα και που άκουσα όλον τον δίσκο, δεν βρήκα ένα κομμάτι να ξεχωρίζει και να είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλα ήταν πανομοιότυπα. Όλα ήταν μέτρια σε όλα τα επίπεδα, είτε το δούμε τεχνικά που από ένα σημείο και μετά όλοι αυτοί οι ήχοι απλά κουράζουν αυτιά, είτε μουσικά, που μπορεί να ακούσεις τρία διαφορετικά κομμάτια και να μην καταλάβεις πότε τελείωσε το ένα και μπήκε το άλλο (ναι, τόσο ίδια είναι).
Και ας μιλήσουμε και λίγο για τα φωνητικά. Που προσπάθησα πάρα πολύ να δικαιολογήσω τον λόγο ύπαρξής τους, αλλά και πάλι ήταν τόσο μέτρια που δεν τα κατάφερα. Μέτρια και επειδή δεν ακούγονταν τόσο καθαρά, και επειδή ακόμα και δύο τρεις φορές που άκουσα κάποια κομμάτια, δεν άκουσα να λένε κάποια λέξη (μπορεί να κάνω και λάθος εδώ). Δεν χρειάζονταν καν κατά την γνώμη μου, απλά χαλούσαν περισσότερο το υπόλοιπο σύνολο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω πέρα από το ότι είναι κρίμα, γιατί αυτό το concept θα μπορούσε να είχε γίνει δισκάρα.
3/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
