Σύμφωνα με τις πληροφορίες που αλίευσα μέσω διαδικτύου, οι Mustasuo είναι μια τριάδα Φινλανδών που αγαπάει το black metal/crust και απεχθάνεται τον ήλιο. Όχι περισσότερο από ότι τα αυτιά μας, φαντάζομαι. Ναι, καλά καταλάβατε. Έχουμε πέσει στην περίπτωση της μπάντας που παίζει ενοχλητικά και επιτηδευμένα άσχημα, από άποψη.
Ας ξεκινήσουμε με τα φωνητικά του “Katharsis”. Όσο μπορεί δηλαδή κανείς να χαρακτηρίσει φωνητικά τις νιαουριστές τσιρίδες του τραγουδιστή-Κακοφωνίξ, ο οποίος επιδιώκει να πετύχει τις καλλιτεχνικές ελευθερίες και το θεατράλε στοιχείο του King Diamond, αλλά καταλήγει να μοιάζει περισσότερο στον Ταμπάκη από την Αννίτα. Το τονίζω: όλο αυτό γίνεται επίτηδες και από άποψη. Είναι πασιφανές από στοιχεία όπως οι παραγωγή, η λειτουργικότητα των grindcore επιρροών μέσα στα κομμάτια και το γενικότερο στήσιμο, ότι δεν μιλάμε για άμπαλους παίχτες που παρουσιάζουν αυτό το αποτέλεσμα γιατί απλά δεν μπόρεσαν κάτι καλύτερο οι άνθρωποι. Εδώ έχουμε μουσικούς που διαθέτουν ικανότητες από κάποιο επίπεδο και πάνω, τουλάχιστον.
Η συγκεκριμένη νοοτροπία, με τον μουσικό να προσπαθεί να δημιουργήσει εκνευρισμό στον ακροατή όντας επίτηδες άμπαλος, προκειμένου να φανεί ακραίος και εκκεντρικός, ήταν τάση στον ακραίο ήχο πριν κάτι αιώνες και εν έτει 2020 φαίνεται αστείο. Βασικά, φαινόταν αστείο ακόμα και πάνω από μια δεκαετία πριν, όταν προσπαθούσαν να το πετύχουν σχήματα όπως οι Sun Of Nothing. Πόσο μάλλον τώρα, που έχουν απομυθοποιήσει τη φάση μέχρι και οι εναπομείναντες δυο-τρεις που το είχαν πιστέψει όντως. Αλλά ακόμα κι αν έχει μείνει εκεί έξω ακόμα κάποιος που ψαρώνει με κάτι τέτοια, υπάρχουν ένα εκατομμύριο μπάντες που μπορούν να το κάνουν αυτό πιο εμπνευσμένα.
Ας ξανασυστήσουμε τα αυτονόητα λοιπόν. Συγκροτήματα και μεμονωμένοι καλλιτέχνες που έκαναν κάποτε τις ακραίες εκφάνσεις της μουσικής αυτής ακόμα πιο ακραίες, το κατάφεραν επειδή ήταν όντως εκκεντρικοί, ιδιαίτεροι και με ελαφρώς (εντάξει, όχι πάντα ελαφρώς) ιδιόρρυθμη σκέψη, η οποία με κάποιον τρόπο πέρασε στη μουσική και αποτυπώθηκε μέσα στα ίδια τα riffs. Κοντολογίς, έσπρωξαν το ιδίωμα σε ρηξικέλευθα μονοπάτια γιατί ήταν οι ίδιοι εξίσου «ακραίοι» (εντάξει, και εκτός εισαγωγικών καμιά φορά). Δεν έγιναν κατόπιν συνταγής ακραίοι για να φτιάξουν αντίστοιχης ιδιοσυγκρασίας μουσική. Κοινώς, δεν ξύπνησαν μια ωραία των ημερών στις Νορβηγίες και στις Ελβετίες ορισμένοι και είπαν να κάνουν τους παλαβούς προκειμένου να παίξουν πιο εντυπωσιακή μουσική. Ήταν παλαβοί από πριν και η μουσική απλώς τους έτυχε. Έτσι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι κατά παραγγελία ή επί σκοπού. Επομένως, είναι ανούσιο να κάνεις προσπάθεια να αποκτήσει η μουσική σου το ισοδύναμο μιας ιδιότητας που δεν έχεις, είτε επειδή κάπου είδες κάτι παρόμοιο και σ’ άρεσε, είτε επειδή το έχεις στο μυαλό σου ως προσχεδιασμένο πλάνο δράσης.
Δεν κάνεις ασκήσεις υπομονής με τα νεύρα του ακροατή, ούτε παίζεις τις «ομορφάσχημες νορβηγίλες» που νομίζεις. Το μόνο που παίζεις είναι ένα κάκιστο cosplay όλων αυτών, το οποίο κάνουν κάθε πέντε λεπτά άλλοι χίλιοι περίπου, με πολύ περισσότερη επιτυχία. Τέτοια συγκροτήματα είναι το αντίστοιχο του ρακετάκια στην παραλία. Χαίρεται ανέμελος που τον κοιτάει όλη η παραλία την ώρα που παίζει, επειδή δεν ξέρει ότι ο λόγος που τον κοιτάνε όλοι, είναι ότι τον φαντασιώνονται μαζικά μπρούμυτα, με το κεφάλι θαμμένο στην άμμο. Αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνετε και εσείς με αυτό τον δίσκο όπου τον πετύχετε, για να προστατέψετε κάποιον άλλο από το να πέσει στα χέρια του.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
