Εξώφυλλο πολλά υποσχόμενο, μαρκάρεις το μοναδικό αρχείο στον φάκελο, δεξί κλικ, λεπτομέρειες, χρονική διάρκεια: τριανταεννιά λεπτά. Τελευταία φορά που το είδα αυτό ήταν στο “Winter’s Gate” των Insomnium που διαρκεί σαράντα λεπτά αλλά η πολιτική των iTunes τους ανάγκασε να σπάσουν το κομμάτι σε εφτά μέρη.
Εδώ με τους Plague Organ δεν έγινε έτσι. Το ντουέτο από την Ολλανδία αποτελείται από τους Rene Aquarius (Cryptae, Imperial Cult, Dead Neanderthals και πολλοί πολλοί άλλοι) και τον μηχανικό ηχογραφήσεων Marlon W. και ειδικεύονται στο avant-garde black/death metal, παρουσιάζοντάς το με την πρώτη τους τριανταεννιάλεπτη προσφορά με τίτλο “Orphan”.
Παρά τον ενθουσιασμό μου για τα εξώφυλλα και με το τι μπορεί να προϊδεάζουν τον ακροατή, συνήθως αναμένεται η αντίστοιχη αίσθηση που βγαίνει όσο περνάμε από το οπτικό στο ακουστικό κομμάτι. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά έπεσα έξω. Η αίσθηση που σου δίνει το “Orphan” είναι σα να είσαι ο Θησέας χωρίς το μίτο της Αριάδνης και όσο χάνεσαι στο λαβύρινθο να προσπαθείς παράλληλα να αποφύγεις τον Μινώταυρο που έρχεται με τα μπούνια να σου σπάσει τα πλευρά. Τόσο χαοτικό.
Και το λέω αυτό με την κακή έννοια, διότι για τριανταεφτά λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα τα τύμπανα δεν σταματάνε να παίζουν το ίδιο κουραστικό, βαρετό και μονότονο τούπα-τούπα χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα. Είπαμε ρε παιδιά, πειραματισμός και τα σχετικά αλλά γιατί να του βγάλεις τα μάτια; Ήταν κιθάρα αυτή η φασαρία που άκουγα; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, λογικά ήταν, δεν ξέρω.
Φωνητικά λίγο από ‘δω, λίγο από ‘κει, με το σταγονόμετρο παίζει να τα έβαλαν σκόρπια μέσα στο κομμάτι. Και το synthesizer για να σε φρικάρει κι άλλο αν δεν είχες ήδη φρικάρει, τονώνει την λοιπή οχλαγωγία με έναν ανατριχιαστικό και μοχθηρό ήχο. Στεναχωριέμαι όταν υπάρχει πλαίσιο εξέλιξης και πιθανότητα δυνατοτήτων να χαραμίζονται λόγω μιας ιδέας του τύπου «λοιπόν ας βγάλουμε κάτι για να τριπάρει ο κόσμος, θα είναι διαφορετικό, θα σπέρνει, θα το δεις». Ε λοιπόν μάγκες μου, σας έχω νέα. Όχι, δεν θα σπέρνει. Θα το δείτε.
Θέλω πραγματικά να δω από άτομα που ακούνε χρόνια black και όλα τα παρακλάδια του την άποψή τους για αυτόν τον δίσκο, γιατί εγώ μια φορά δεν θα κάτσω να ξανασχοληθώ. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά προτιμούσα να ακούσω Φουρέιρα παρά αυτό το κομμάτι ξανά.
1/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
