Ποτέ μου δεν άκουγα post-rock. Αυτό το είδος για μένα ήταν ανέκαθεν σαν αυτή την μπάντα που δεν ακούς ποτέ, αλλά δεν έχεις και θέμα με την ύπαρξή της, ίσα-ίσα σου ψιλοαρέσει. Έτσι και εδώ, είχα την ευκαιρία να ακούσω σοβαρά post-rock, χάρη στους Plight Radio και το πρώτο τους album και μάλλον με βλέπω να ξανά ακούω στο άμεσο κιόλας μέλλον. Κάπου εδώ να πω και το παράπονό μου, ότι αυτή η μπάντα υπάρχει από το 2011 και το ντεμπούτο της βγαίνει εννέα χρόνια μετά. Τέλος πάντων, δεν πειράζει.
Δεν είμαι σίγουρη αν είναι όλο το είδος το συγκρότημα συγκεκριμένα, αλλά με έψησαν με τα κομμάτια τους σίγουρα να το ψάξω λίγο παραπάνω. Ίσως φταίει και το ότι φλερτάρουν πολύ με την ηλεκτρονική μουσική και ενώ το σνομπάρω γενικά, για πρώτη φορά μου άρεσε αυτό που άκουσα. Το album είναι σχετικά μεγάλο σε διάρκεια (τριάντα τρία λεπτά) αν σκεφτούμε πως αποτελείται από μόνο πέντε κομμάτια και είναι όλα instrumental. Ωστόσο, και το λέω ως άνθρωπος που σιχαίνεται ό,τι δεν έχει μέσα του φωνητικά, δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα ακούγοντάς το. Και λέμε για κομμάτια επτά και οκτώ λεπτών (πέρα από το πρώτο που είναι δίλεπτο). Αλλά ακόμα και έτσι, οι φίλοι Ιταλοί έκαναν τόσο καλή δουλειά, που τίποτα σε αυτό το album δεν σε κάνει να βαριέσαι.
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλοδουλεμένος δίσκος. Η προσπάθεια και η αφοσίωση της μπάντας (και του ηχολήπτη, μην τους ξεχνάμε αυτούς τους ήρωες) στο να βγει καλό το αποτέλεσμα φαίνεται. Κάθε κομμάτι έχει μία ροή, σε ξεκινά από κάπου και σε πηγαίνει κάπου αλλού και παράλληλα δεν θα ακούσεις ούτε δύο φορές την ίδια γραμμή. Και αυτό είναι κάτι που δεν καταφέρνουν ούτε μπάντες που έχουν και φωνητικά να γεμίζουν τα κομμάτια. Μπράβο, απλά μπράβο. Ελπίζω και εύχομαι να ακούσουμε και άλλα νέα της μπάντας στο μέλλον.
8,5/10
Μαρία Κανελλάκη
[email protected]
