Ντεμπούτο για τους Ιταλούς, οι οποίο ακολουθούν μια πολύ γνωστή συνταγή και επιτυχημένη. Γκόμενα τραγουδίστρια με μελωδίες που σου κολλάνε σαν τσίχλα στο μυαλό και έναν άντρα που κάνει brutal φωνητικά και growls για να σπάσει την ατμοσφαιρίλα, λίγο από core, κάτι από dubstep, ολίγον τι από gothic και με μια πρέζα symphonic. Για όσους αρέσουν τα τετριμμένα αυτός δεν είναι ο δίσκος τους. Οι Ιταλοί από την άλλη, αν και έχουν μπει να παίξουν μπάλα σε ένα δύσκολο τομέα, έχουν πολύ καλές συνθέσεις που σου μένουν, ειδικά αυτά τα ρεφρέν είναι αρκετά πιασάρικα! Και η δουλειά στις κιθάρες είναι αρκετα προσεγμένη με ωραία riffs και καλοπαιγμένα solos. Από άποψη παραγωγής δεν πάνε πίσω και εκεί, γιατί έχουν κάνει μια αξιοπρεπής δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Πρέπει να δουλέψουν αρκετά την προφορά και την άρθρωση τους γιατί σε κάποια φάση ακουγόταν σαν βλάχικα! Είναι ένα άλλο πρόβλημα με μπάντες που η μητρική τους δεν είναι η αγγλική γλώσσα και πρέπει να δουλευτεί αρκετά σε κάποια σημεία, ειδικά στα καθαρά. Αν και οι συνθέσεις μεμονωμένα είναι πολύ καλές και αξιοπρεπής σαν σύνολο ακούγονται ίδιες, εκτός λίγων εξαιρέσεων. Δηλαδή αν δεν κάτσεις να ακούσεις προσεκτικά νομίζεις πως ακούς το ίδιο τραγούδι. Όπως και να έχει οι Pursuing The End έχουν κάνει μια πάρα πολύ καλή πρώτη δουλειά με πολύ πιασάρικα και ωραία δομημένα και παιγμένα κομμάτια.
6/10
Τένια Λάρδα
