Όσο αγαπάω αυτό που κάνω και χαίρομαι να ακούω νέα πράγματα και να μοιράζομαι την γνώμη μου για αυτά, άλλο τόσο απεχθάνομαι στιγμές όπως αυτή. Επειδή πέρα από τον ρόλο μου εδώ, παραμένω ενεργός μουσικός της σκηνής και με πονάει όταν όσα έχω να πω δεν είναι «θετικά». Πάνω από όλα όμως, όσο και αν με στεναχωρεί, οφείλω να είμαι ειλικρινής. Τόσο στον εαυτό μου όσο και προς την κάθε μπάντα/μουσικό της οποίας/ου την δουλειά κλίνομαι να «κριτικάρω».
Οι Rascal Whack κυκλοφόρησαν την δεύτερη τους δουλειά, “Maliveni” η οποία περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις. Ηχητικά η μπάντα κινείται στον, κατά την γνώμη μου, κατακορεσμένο χώρο του stoner. Έναν ήχο που τουλάχιστον στην χώρα μας έχει τραβηχτεί, αν όχι ξεχειλωθεί, από τα μαλλιά και έχει αναλωθεί όσο λίγα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Σε προσωπικό επίπεδο, με έχει κουράσει αφάνταστα αυτή η σκηνή, όπως επίσης και οι αμέτρητοι εκφραστές της τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ πολύ δύσκολο πλέον το να υπάρξει κάτι φρέσκο, κάτι ιδιαίτερο και γενικά κάτι πρωτότυπο σε αυτή την σκηνή.
Σε δύσκολα χωράφια λοιπόν αποφάσισαν να πορευτούν οι Rascal Whack, αν όμως αυτό είναι που πραγματικά τους εκφράζει μουσικά, ποιος είμαι εγώ να φέρω αντίρρηση; Παικτικά η μπάντα τα πάει μια χαρά, όλοι τους φαίνονται ή μάλλον ακούγονται να ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και στο θέμα του στυλ και ύφους που εκπροσωπούν. Η παραγωγή επίσης είναι πιστή στο είδος και ταιριαστή στην συνολική υφή. Προσωπικά, ξεχώρισα από την πρώτη κιολας ακρόαση του άλμπουμ, την εξαιρετική παρουσία του μπάσου. Ωραία παρουσία, ωραία αισθητική, γνωρίζοντας πώς και πότε να στηρίξει το ρυθμικό του μισό των τυμπάνων και πότε να γεμίσει το «κενό» μιας δεύτερης κιθάρας, στηρίζοντας το εκάστοτε riff.
Κιθαριστικά επίσης άρτια τόσο τα riffs όσο και τα όποια solos, πάντα μέσα σε τρελές μανιέρες βέβαια αλλά άρτια. Τα ίδια μπορούν να ειπωθούν και για τα τύμπανα. Απλά, λιτά και όμορφα, μιας που το όποιο «στοίχημα» σε αυτό το είδος είναι το groove και όχι η επίδειξη και η πολυπλοκότητα, κάτι το οποίο και επιτυγχάνεται. Φωνητικά τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Αρκετές «άστοχες» τονικά στιγμές καθόλη την διάρκεια του δίσκου, μαζί με πάρα πολύ έντονη προφορά. Το τελευταίο μπορεί να θεωρείται απαραίτητο «αξεσουάρ» για κάποιους φίλους της σκηνής, προσωπικά με ενοχλεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, περισσότερο ακόμα και από τα τονικά θέματα.
Σε γενικές γραμμές, όπως είπα και παραπάνω, η μπάντα στο παικτικό και εκτελεστικό μέρος είναι μια χαρά. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν ξεχώρισα ούτε ένα κομμάτι. Δεν εντόπισα καμία προσωπική πρόταση, ταυτότητα ή χαρακτηριστικό το οποίο να ξεχωρίζει τους Rascal Whack από όλο τον υπόλοιπο ατελείωτο χαμό από μπάντες του είδους. Μάλλον για να είμαι δίκαιος, μόνο στο “The Fly” και στο τελείωμα του “Pennies From Heaven” τσέκαρα να δω ποιο κομμάτι παίζει.
Φυσικά και δεν περιμένω να ακούσω τις τρελές πρωτοτυπίες σε μία stoner/hard rock μπάντα αλλά δυστυχώς η απλή τήρηση των όποιων κλισέ, η επανάληψη βασικών χιλιοακουσμένων riffs και φωνητικών γραμμών εμένα προσωπικά δεν με κερδίζουν. Δεν εντοπίζω την προσωπική δήλωση, την προσωπική πινελιά ή το ατομικό στοιχείο που να με κάνει να πω ότι αυτοί είναι οι Rascal Whack, δεν είναι ο τάδε ή ο δείνα και αξίζει να τους δώσεις περισσότερη προσοχή. Και το θεωρώ κρίμα, επειδή αν τα βάλουν κάτω και βρουν τα δυνατά τους σημεία τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, νομίζω πως αυτό μπορεί να αλλάξει σχετικά εύκολα. Τα παλικάρια παίζουν, δεν γρατζουνάνε απλά.
Όπως είπα στην αρχή, πέρα από άχαρο, μου είναι στενάχωρο να πρέπει να μιλήσω έτσι για τον κάθε έναν που αποτυπώνει και εκθέτει την αγάπη του και το μεράκι του. Ο κόπος που απαιτείται και η ψυχική κατάθεση δεν βαθμολογούνται ούτε κριτικάρονται. Το αποτέλεσμα όμως, μπορεί να τεθεί υπό επεξεργασία βάση προσωπικού γούστου και ατομικής γνώμης. Αυτό εκφράζω εγώ σε αυτό το κείμενο. Μακάρι στο μέλλον να αλλάξω άποψη.
7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
c[email protected]
