Ξεκινώντας θα δανειστώ μια φράση που διάβασα για τους κυρίους. Χαρακτηρίστηκαν ως η progressive εκδοχή των Mastodon. Δεν θα πω αν συμφωνώ ή όχι, αλλά θα ήθελα να σχολιάσω το συγκεκριμένο σχόλιο. Καταρχήν δεν υπάρχουν φωνητικά, οπότε αφιερώνεσαι αποκλειστικά στη μουσική. Αυτό που λάτρεψα από το πρώτο κιόλας κομμάτι, ήταν το πόσο καθαρά ακούγονται όλα. Το κοινό τους με τους Mastodon; Οι “ότι του φανεί του Παπαστεφανή” μελωδίες και κυρίως η ατμόσφαιρα από τα αρπίσματα. Τα drums απ’ την άλλη ακολουθούν έναν πιο κλασσικού τύπου progressive ήχο, στα μονοπάτια των Dream Theater. Το “15 Years In Space” που ακολουθεί είναι κάπως πιο “τρελό” και σύντομο, υποθέτω, πως αυτό παθαίνεις αν μείνει 15 χρόνια στο διάστημα. Το “Versus 10 Behemoths” ήταν κάτι μεταξύ blues, jazz, Dream Theater και… Carlos Santana (από άποψη κιθάρας). Αυτά παθαίνεις όταν έχεις χιλιάδες επιρροές. Το αποτέλεσμα όμως και πάλι μ’ άρεσε όπως και τα εσκεμμένα εκτός τόνου σημεία των σόλο της κιθάρας. Στο δίσκο επίσης υπάρχει κομμάτι με τίτλο “Chuck Norris”, εκεί είναι που λες πως πρέπει να είναι το καλύτερο τους. Όχι τίποτε άλλο, μην πάει και τσάμπα το όνομα. Οι μελωδίες και οι πολυρυθμίες δεν με απογοητεύουν. Η σύνθεση είναι metal, χώνει και χτυπιέσαι μονίμως (ή τέλος πάντων τρως ξύλο από τον Norris). Το “Interlude” ήταν επίσης ένα απ’ τα κομμάτια που ξεχώρισα. Κυρίως για τα πλήκτρα, και την ατμόσφαιρα που προσδίδουν σε όλο το κομμάτι. Συνοψίζοντας, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία τυπική περίπτωση “τα σπάει λέμε ο δίσκος, τα σπάει!”. Χάρηκα και με το παραπάνω την ακρόαση. Υπήρξαν κάποια μικρά σημεία που αφαιρέθηκα ολίγον, αλλά οι Unbeing είχαν τον τρόπο να με επαναφέρουν στην τάξη. Για τους οπαδούς της progressive σκηνής, αυτό είναι το νέο ναρκωτικό σας! Τσεκάρετε και κολλήστε ελεύθερα!
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
